De operatie aan mijn lage rug hernia (L5-S1) is inmiddels alweer twee weken geleden. Ik heb dan ook bijna een jaar heel veel pijn gehad. Met ups en downs in het begin naar bijna alleen maar downs op het laatst. Al probeerde ik er toch nog een positieve draai aan te geven en het van de zonnige kant te bekijken. Het heeft me best wel wat gekost. Nu de pijn grotendeels weg is besef ik me pas hoeveel pijn ik heb gehad en wat voor een jaar we achter de rug hebben. Daardoor ging ik ook nadenken over wat als. Wat heb ik eigenlijk gemist? Wat had ik wel gedaan als het gekund had?
Mees is in oktober geboren en is inmiddels al bijna 8 maanden oud. Al die tijd heb ik rekening moeten houden met mijn fysieke toestand (om het zo maar even te noemen). En toen kwam ik op een paar puntjes die toch stiekem pijn doen, die voelen als gemis en misschien wel een beetje als falen. Al weet ik natuurlijk dat ik niks anders had kunnen doen en me 100% gegeven heb in wat wèl kon.
- Dragen. En die staat echt met stip op nummer één. Ik had Mees zo graag meer gedragen, in de draagdoek. Die knuffelmomentjes. Maar het ging gewoon ècht niet. De druk en het gewicht (al was het maar een paar kilo) waren echt teveel waardoor ik hem veel minder heb gebruikt als dat ik van plan was.
- Wandelen. Nu ik na de operatie weer (voor de lol) buiten kom denk ik oh, dat heb ik gemist. Lekker naar buiten met ons gezinnetje. Even een blokje om, even naar de speeltuin. Onze dagen speelden zich voornamelijk binnen af. Heel wat in te halen dus.
- Uitstapjes. Nog zo’n dingetje. Alles moest gepland worden. Maximaal één activiteit per dag. Als dat al ging. Ik kan je vertellen dat het spontane er dan ook wel vanaf gaat. En dat is juist iets wat we zo leuk vinden. Niks gepland vandaag? Oh misschien kunnen we hier naartoe of even daar op bezoek.
- Babytijd. En ook dat bedoel ik heus niet verkeerd. Ik heb genoten zoveel als ik kon en daar kijk ik ook echt met heel veel liefde op terug. Maar als ik aan die eerste weken en maanden denk dan staat pijn ook wel heel erg hoog op het lijstje. Ik had zo graag echt onbezorgd genoten van die kraamperiode, van die eerste maanden.
Het is heel erg lastig om onder woorden te brengen hoeveel pijn ik heb gehad, hoe zwaar het afgelopen jaar is geweest. Voor mij, maar ook voor ons als gezin. Ergens wil ik dat ook helemaal niet onder woorden brengen, ik blijf liever positief. En ondanks dat ik zelfs dit met een traan (van gemis) schrijf ben ik ook retetrots hoe ik me hier doorheen heb geworsteld. Hoe we dat als gezin hebben gedaan en hoeveel hulp we daarvoor ook gekregen hebben. Vooral al die ongevraagde hulp van mensen die altijd voor ons klaar staan. Goud waard, echt. En dat zit hem vaak ook nog eens in hele kleine dingen. Even een appje, even een ik denk aan je. Wat zullen er mooie dingen aankomen na zo’n tegenslag en leerproces. Wij zijn er klaar voor!
