Vanaf vandaag start er een nieuwe serie: mijn eerste jaar als mama. Zoals jullie weten ben ik zelf heel actief op Instagram en vind ik het bijzonder om zoveel nieuwe mensen te leren kennen. Het lijkt echt alsof ik sommige van jullie ken, terwijl we elkaar nooit gezien hebben en dat is fijn. Als ik vragen heb of tegen dingen aanloop krijg ik altijd zoveel privéberichten van jullie dat ik dacht “daar moet ik iets mee”. Er zijn zoveel mede mama’s met mooie, bijzondere, inspirerende maar ook soms verdrietige verhalen. Verhalen die gehoord mogen worden en die anderen wellicht herkenning geven want je bent nooit alleen. Ik besloot om andere mama’s ook een platform te bieden aan de hand van een serie gastblogs op Balanceyourhealth.nl. In eerste instantie dacht ik aan een stuk of vijf verhalen. Dat ik uiteindelijk zo’n vijftien reacties kreeg vind ik nog steeds zo gaaf! Vandaag dus het eerste artikel, veel leesplezier!
De namen in dit artikel zijn vanwege privacyredenen veranderd.
Mijn naam is Chelsea, ik ben 23 jaar oud en in maart 2016 getrouwd met de liefde van mijn leven. We wonen samen met ons hondje in Limburg. Samen hebben we in november vorig jaar een prachtige dochter gekregen.
“Overleven mijn kindje en ik dit?”
Mijn zwangerschap begon heel erg mooi. De dag voor ons huwelijk hadden we een positieve test in onze handen, mooier kun je het je niet voorstellen. Toen ik een aantal weken zwanger was werd ik misselijk. Heel erg misselijk. Elke ochtend begon ik standaard boven de wc-pot. Dit was erg lastig met mijn baan en toen ik negen weken zwanger was ging dit echt niet meer en heb ik mij ziek moeten melden.
Tijdens deze periode werd ons hondje ongeneeslijk ziek, hier had ik het erg moeilijk mee. Ook kreeg ik zelf klachten, ik werd zeer kort van adem en weet dit aan de zwangerschap en stress. Ik heb als kind astma gehad en toen ik in de puberteit zat ook een longembolie. Dat laatste heb ik met heel veel geluk mogen overleven. Op een nacht was ik zó kortademig dat mijn man zei: “Je gaat nu naar de dokter.” Mijn huisarts stuurde mij meteen door naar de longarts, welke dacht aan wéér een longembolie. Door dit vermoeden belandde ik op de spoedeisende hulp voor een CT-scan. Er ging zoveel door mij heen. Wat als ik een longembolie heb? Hoe moet het verder met mijn zwangerschap? Houdt mijn kindje iets over aan deze scan? Kan mijn kindje de radioactieve vloeistof verdragen? Maar bovenal spookte de vraag door mijn hoofd: overleven mijn kindje en ik dit? Na heel wat uren wachten kreeg ik gelukkig een goede uitslag. Geen longembolie! Wel kreeg ik medicatie en werd ik verplicht overgedragen van mijn leuke verloskundige naar de gynaecologen in het ziekenhuis.
“Alles voor ons kleine meisje.”
Zo’n tien weken na de scan kreeg ik een telefoontje van het hoofd Gynaecologie, ze had mijn dossier onder ogen gekregen en ik moest per direct starten met antistolling injecties. Ook moest ik diezelfde dag nog naar het lab om bloed te prikken om zo snel mogelijk te weten hoe het met mijn stollingswaarden was. Wat schrok ik van dit telefoontje. Weer spookt door mijn hoofd: overleven mijn kindje en ik dit? Ik ben snel met mijn man naar het ziekenhuis gegaan om alles te regelen. Weer moest ik ons zieke hondje alleen laten, wat voelde dit slecht. Ondanks mijn grote naaldenangst zat die naald zo in mijn buik. Alles voor ons kleine meisje. ’s Avonds werd ik gebeld door de gynaecoloog. De bloedwaardes waren goed, dus ik hoefde niet opnieuw de scan in. Wel moest ik spuiten tot zes weken na de bevalling en was een niet-medische bevalling nu echt uitgesloten. Ach dat lukt ook nog wel allemaal, het is goed nieuws en dat is het voornaamste. Toch bleef dat onzekere gevoel de rest van de zwangerschap aan me knagen. Ik denk dat het te maken heeft gehad met de hormonen die mijn angst groter maken dan het normaal zou zijn. Mijn verdriet om ons hondje ervoer ik ook op een extreme manier. Naast dat ik zelf niet lekker in mijn vel zat was ik de hele dag bezig met het feit dat ons hondje op korte termijn zou komen te overlijden. Ik hoopte zo dat hij haar nog kon ontmoeten. Aan de andere kant was ik ook bang voor de ontmoeting want hij was niet meer wie hij altijd is geweest. Door zijn ziekte kon hij uit het niets fel worden, wat logisch is omdat hij pijn had. Helaas konden wij hem met de pijnmedicatie niet meer helpen en is hij twee maanden voor mijn bevalling uit zijn lijden verlost. De rollercoaster was voorbij, maar we missen hem nog elke dag!
Nu kon ik me langzaam voorbereiden op de komst van onze dochter.
De bevallig verliep goed, ik was blij dat mijn weeën vanzelf begonnen en ik niet ingeleid hoefde te worden. Na een flinke weeën storm was ons meisje er dan eindelijk na drie keer persen. Toen ik haar voor het eerst zag dacht ik: “Ben jij van mij? Wat ben je mooi!” Het was zo natuurlijk om mama te worden, dit wilde ik altijd al. Ik hoefde totaal niet te wennen aan deze nieuwe rol, dat het zo mooi zou zijn en dat je zo snel van je kindje kunt houden had ik echter niet verwacht.
“Je oerinstinct rules!”
Als ik nu terugkijk vond ik de kraamweek heel erg pittig. Ik werd in het ziekenhuis niet goed voorgelicht voor wat betreft de borstvoeding. De techniek die ik gebruikte zou niet goed zijn en zorgen voor een borstontsteking. Onze dochter viel helaas te veel af en ik wilde direct actie ondernemen. We zijn gestart met bijvoeding (een combinatie van kunst- en borstvoeding) en we hebben een lactatiekundige laten komen die me goed geholpen heeft. Mijn eigen natuurlijke techniek was gelukkig wel goed! Onze dochter kwam weer netjes bij en hier waren we heel blij mee. Helaas bleef ze veel huilen en had ze moeite met de ontlasting. Omdat we hier een beter gevoel bij hadden zijn we overgestapt van een regulier naar een antroposofisch consultatiebureau. De beste keuze ooit! Tijdens het huisbezoek vermoedde de verpleegkundige al een koemelkallergie bij ons meisje. Dit werd bevestigd na een bezoek aan een natuurgeneeskundige. Naast koemelk had zij nog meerdere allergieën. Ik ben op een streng dieet gezet en heb voedingsmiddelen vermeden tot zij ongeveer negen maanden oud was. Nu mogen we alle voedingsmiddelen langzaam herintroduceren aan onze dochter. Zo kunnen wij een pittige start goed afsluiten! En ondanks de moeizame start geef ik toch al bijna een jaar borstvoeding.
Wat ons heel goed af gaat is de samenwerking tussen mij en mijn man. Alles voelt zo natuurlijk. Ik vind het ook zó mooi om te zien hoe fijn mijn man en dochter het samen hebben. Heerlijk! Ik werk parttime als administratief medewerkster bij een verzekeringmaatschappij en als mijn man niet thuis is verzorgt mijn moeder de volledige opvang. Zij vindt het heerlijk om voor haar eerste kleindochter te zorgen. En onze dochter is ook heel gek op opa en oma.
Mijn ultieme geluksmoment als mama…
Als mijn lieve meisje naar me lacht en me een kus geeft terwijl ze bij mij op schoot ligt na een borstvoeding. Elke keer weer voelt dit zó goed.
Tip van Chelsea…
Luister naar je gevoel en vooral niet naar alle mooie adviezen die iedereen je geeft. Jij weet wat goed is voor je kindje. Je oerinstinct rules!
Liefs Chelsea
Liefs,
Nicky
Volg ons via Bloglovin’, Instagram, Facebook of Youtube.
