In deze serie deel ik elke week een verhaal over het eerste jaar van een inspirerende mama. Er zijn zoveel mede mama’s met mooie, bijzondere, inspirerende maar ook soms verdrietige verhalen. Verhalen die gehoord mogen worden en die anderen wellicht herkenning geven want je bent nooit alleen. Ik besloot om andere mama’s ook een platform te bieden aan de hand van een wekelijkse serie gastblogs op Balanceyourhealth.nl. Vandaag het verhaal van Eline, haar man en dochtertje Merel. Veel leesplezier!
Mijn naam is Eline en ik ben 28 jaar. Ik ben 3,5 jaar getrouwd en in januari 2017 mama geworden van Merel.
“Toen ik in het ziekenhuis aankwam voor het inleiden bleek ik al 5 centimeter ontsluiting te hebben.”
Mijn zwangerschap verliep erg voorspoedig. Ik ben tot het laatste moment actief gebleven met wandelen en fietsen. Ik kijk erg positief terug op de zwangerschap omdat ik eigenlijk geen klachten had. Wel vond ik het jammer dat ik pas heel laat echt met de babyuitzet bezig kon omdat ons huis eerst nog gebouwd moest worden en we nog moesten verhuizen. Toen ik 32 weken zwanger was konden we verhuizen en toen kon ik me eindelijk echt op de komst van de baby richten. We wisten nog niet wat we zouden krijgen omdat we ons graag wilden laten verrassen. Ik heb de hele zwangerschap genoten van het feit dat er zo’n klein mensje in me groeide. Helemaal toen ik de kleine ook kon voelen, echt zo bijzonder!
Qua bevalling heb ik van tevoren geprobeerd niet te veel verwachtingen te hebben om met alle scenario’s rekening te kunnen houden. Toch ging de bevalling niet helemaal op de manier zoals ik graag wilde omdat ik graag thuis wilde bevallen. Omdat ik een te hoge bloeddruk had zou ik in het ziekenhuis ingeleid moeten worden maar gelukkig begonnen de weeën de nacht voor ik ingeleid zou worden al spontaan en hoefde ik niet ingeleid te worden. Toen ik in het ziekenhuis aankwam voor het inleiden bleek ik al 5 centimeter ontsluiting te hebben. Dat was een enorme opluchting en we zaten in zo’n positieve flow dat ik geen moment het idee had dat het te zwaar werd. Ondanks dat ik met alle scenario’s rekening had gehouden heb ik een natuurlijke bevalling gehad zonder pijnbestrijding en daar ben ik ontzettend blij mee. Dat is dus wél gegaan op de manier zoals ik graag wilde.
Wat wat het eerste wat ik dacht toen Merel geboren was? “Heerlijk zo’n glibberig warm hoopje mens.” Eindelijk was de baby daar dan. We keken pas na een tijdje of het een jongetje of meisje was en het bleek een meisje te zijn; Merel!
“De eerste dagen voelde het wel nog een beetje alsof ik aan het oppassen was op een van m’n nichtjes.”
Ik heb in het begin best even moeten wennen aan het mama zijn. Het was moeilijk voor te stellen dat ze er voorheen niet bij was, maar de eerste dagen voelde het wel nog een beetje alsof ik aan het oppassen was op een van m’n nichtjes. Daar komt ook bij dat ik zelf nog niet helemaal de oude was. Ik had tijdens de bevalling ijzertekort opgelopen en ik moest nog erg op krachten komen. Ik had verhoging vlak na de bevalling waardoor ik nog twee nachten in het ziekenhuis moest blijven en een antibiotica-infuus kreeg omdat ze bang waren dat ik kraamvrouwenkoorts zou hebben. Toen we eenmaal naar huis mochten bleek dat Merel de eerste dagen niet goed genoeg gedronken had dus moesten we iedere drie uur bijvoeden en moest ik kolven om de borstvoeding goed op gang te brengen. En dan daarnaast nog het ‘gewone’ wennen aan het ouderschap en aan elkaar. De eerste dagen was het meer overleven dan het genieten op een roze wolk.
Achteraf vond ik de eerste dagen en weken het pittigste. Het was gewoon best wennen zoals hierboven beschreven. Na twee weken begon Merel veel te spugen en onrustig te zijn. Dat maakte mij best onzeker en behoorlijk aan het zoeken naar een goede manier om haar te voeden. We kwamen niet in een goed voedingsritme en zowel Merel als ik raakte erdoor gefrustreerd. Omdat ik wilde voorkomen er uiteindelijk aan onderdoor te gaan heb ik besloten om te stoppen met de borstvoeding. Toen ik dat besloten had, bleek het kolven wel erg goed te gaan en ben ik fulltime gaan kolven toen Merel twee maanden oud was.
“Ik probeer rust en regelmaat te creëren voor haar, maar pas niet ons hele leven op haar schema aan.”
Na twee maanden ging vrijwel alles ineens goed, het voeden door middel van fulltime kolven ging goed, ons meisje begon door te slapen en eindelijk kon dan het genieten beginnen. Merel is een tevreden en makkelijk meisje en draait volop mee in ons leven. Ik probeer rust en regelmaat te creëren voor haar, maar pas niet ons hele leven op haar schema aan. Eigenlijk vind ik het bijzonder hoe snel je je aanpast aan zo’n nieuw leven. Ook met ons werk en een sociaal leven erbij. Toen Merel vier maanden oud was, ben ik begonnen met groentehapjes en heb ik voorzichtig geprobeerd haar toch weer aan te leggen voor de borstvoeding. Waar het door kwam weet ik niet, maar sindsdien ging het wel goed. Inmiddels geef ik Merel al 13 maanden borstvoeding (nu alleen nog ’s morgens), terwijl ik met zeven weken besloten had te stoppen. Het is me gelukt om iedere dag dat het goed ging als winst te zien en ik heb ook geen idee in mijn hoofd hoe lang ik ermee door wil gaan. Zolang het voor ons beiden goed voelt, is het goed.
Hoe hebben we het geregeld met opvang? Ik werk drie dagen als docent op een hogeschool. Ik ben twee dagen thuis en papa is een dag thuis en Merel gaat de overige twee dagen naar de kinderopvang.
Mijn ultieme geluksmoment als mama…
Voordat we gaan slapen kijken we nog even hoe ons meisje ligt te slapen. Maar daarnaast begint ze nu ook uit zichzelf te knuffelen en kusjes te geven, dat is ook zo schattig. De laatste dagen begint ze druk te kletsen en is het ‘papa, papa’ als ze naar papa wijst. Kortom: er zijn zoveel geluksmomenten.
Mijn tip voor andere (aanstaande) mama’s…
Het lijkt misschien een roze wolk en volop genieten bij anderen maar het begin is gewoon flink wennen en aanpoten. Je bent dus echt niet de enige en af en toe flink balen of brullen hoort daar gewoon bij…
Inmiddels zijn we in verwachting van ons tweede kindje, dat komt in juli als alles goed blijft gaan. Ik ben heel benieuwd hoe ons meisje als grote zus zal zijn en kijk ernaar uit om weer zo’n klein frummeltje in mijn armen te hebben. Het lijkt me ook best spannend om dan voor twee kindjes te moeten zorgen maar ik denk dat dat met de ervaring die we inmiddels hebben opgebouwd, wel goed moet komen.
Liefs, Eline
Volg ons via Bloglovin’, Instagram, Facebook of Youtube.
