Mijn eerste jaar als mama #12 Dominique

In deze serie deel ik elke week een verhaal over het eerste jaar van een inspirerende mama. Er zijn zoveel mede mama’s met mooie, bijzondere, inspirerende maar ook soms verdrietige verhalen. Verhalen die gehoord mogen worden en die anderen wellicht herkenning geven want je bent nooit alleen. Ik besloot om andere mama’s ook een platform te bieden aan de hand van een wekelijkse serie gastblogs op Balanceyourhealth.nl. Vandaag het verhaal van Dominique, haar vriend en zoontje Mees. Veel leesplezier!

“De waardes bleven net te hoog: ik had dus zwangerschapsdiabetes.”

Hoi, mijn naam is Dominique, ik ben 25 jaar en geboren in Amstelveen. Ik woon in IJmuiden met mijn vriend en we zijn (nog) niet getrouwd. Sinds ruim 10 maanden zijn wij de trotse ouders van onze zoon Mees.
Mijn zwangerschap is op zich prima verlopen. Toen ik ongeveer 26 weken zwanger was ben ik gestruikeld over een stoepje en op mijn buik gevallen dus moest ik even langs voor controle. Gelukkig was er niets aan de hand en kon ik weer naar huis. Rond die tijd werd ik ook getest op zwangerschapsdiabetes. Dit is standaard procedure waneer er binnen de familie diabetes voorkomt. Uit de test kwam naar voren dat mijn lichaam de bloedsuikers niet snel genoeg kon afbreken na een maaltijd. De waardes bleven net te hoog: ik had dus zwangerschapsdiabetes. Het gevaar bij zwangerschapsdiabetes is dat het kindje te groot wordt. Door middel van een dieet heb ik de suikerwaarde onder controle gehouden. Als dit niet was gelukt, moest ik insuline gaan gebruiken. Door de zwangerschapsdiabetes kreeg ik wel het vinkje “medisch zwanger” en moest ik vaker op controle. Eerst baalde ik hier wel even van want ik had het totaal niet verwacht. Maar goed, er zijn ergere dingen en meestal is zwangerschapsdiabetes een dag na de bevalling alweer verdwenen. Vanwege de diabetes zou Mees uiterlijk met 40 weken worden gehaald. Dit vond ik een gek idee want hij zou dus uiterlijk 1 juni worden geboren.

“Mees lag met 36 weken nog steeds in stuitligging en toen hebben we een draaipoging gehad.”

Vanaf een week of 20 lag Mees in een stuitligging maar daarover maakte ik mij geen zorgen aangezien hij tot vlak voor de zwangerschap nog kon draaien. Dit gebeurde helaas niet. Mees zijn buik liep qua groei ook een weekje voor. Of dit door de diabetes kwam weet ik niet aangezien hij verder goed groeide maar gewoon iets groter was als normaal. Mees lag met 36 weken nog steeds in stuitligging en toen hebben we een draaipoging gehad. Niet heel fijn kan ik je vertellen maar de kans dat het lukt is groot. Helaas is het niet gelukt en moest ik een paar dagen later terug komen voor poging twee. Ik ging er eigenlijk vanuit dat het niet ging. Er werd ook verteld dat als het bij de tweede keer niet ging lukken we een afspraak moesten maken om te kijken hoe het nu verder moest. Gelukkig kwam het niet zover want bij de tweede draaipoging is het gelukt! Ik was blij maar ook moest ik even wennen aan het idee dat ik dus gewoon weer normaal kon bevallen aangezien ik toch wel dacht dat deze meneer niet meer ging draaien.

Mees lag goed en zat weer mooi ingedaald, fijn! Nu was het afwachten of meneer zich voor 40 weken zelf ging melden. Ergens had ik het gevoel dat meneer wel lekker zat en zou wachten tot dat hij zou worden gehaald. Ik voelde hem dagelijks bewegen en op wat harde buiken na bleef het daar ook bij. Met 39 weken ging ik op controle in verband met ontsluiting. Ik had toen 1 cm ontsluiting, beter dan niets dacht ik. Ik kon ervoor kiezen om op 1 juni (40 weken) terug te komen om een ballonnetje te laten plaatsen. Na de plaatsing zou ik dan weer naar huis mogen. Of ik kon ervoor kiezen om dan in het ziekenhuis te blijven en miso pilletjes te slikken voor de ontsluiting. Ik was toch al ‘medisch’ en moest in het ziekenhuis bevallen want hij ging zich toch niet meer melden dacht ik dus dan ben ik er alvast.

“Het idee van donderavond of vrijdag naar huis met een gevulde maxi cosi kon ik wel op mijn buik schrijven!”

Toen was de dag daar. Met een lege maxi cosi naar het Onze Lieve Vrouwen Gasthuis Oost om te worden ingeleid. Ik had al mijn spulletjes mee en ook mijn geboorteplan. Ik vond het een gek idee dat we die avond of de dag erna gewoon met een gevulde maxi cosi naar huis zouden gaan. Op 1 juni begon ik om 11.45 uur met mijn eerste pilletjes voor de ontsluiting, maar het deed niet zo veel. Op 2 juni had ik om 9.30 uur 2 cm ontsluiting. Dat schoot dus echt niet op… Toen hebben ze mij gevraagd of ik wilde dat ze die avond mijn vliezen braken of de volgende dag om 10.00 uur. Ik ging voor het laatste omdat ik wel wat slaap kon gebruiken. Ik had namelijk zo’n drie uur geslapen de nacht ervoor. Helaas ook die nacht erna heel weinig kunnen slapen. Die ziekenhuisbedden liggen gewoon niet zo lekker als thuis! Om 10.00 uur zouden ze mijn vliezen breken, dit liep wat uit in verband met spoedgevallen. Het werd 14.00 uur. Ik was nu dus al twee dagen in het ziekenhuis met 2 cm ontsluiting. Het idee van donderavond of vrijdag naar huis met een gevulde maxi cosi kon ik wel op mijn buik schrijven!

Na het breken van mijn vliezen schoot de ontsluiting nog niet echt op. Om 16.00 uur zat ik nog steeds op 2 cm, ik had ontzettend veel last van weeën. Onder de douche, op de skippybal, aan mijn vriend hangen, op het bed steunen, niets hielp. In mijn geboorteplan had ik geschreven dat ik graag pijnstilling wil als het nodig was. Ik had mij er goed in verdiept en wilde graag de ruggenprik (epiduraal). Als ik nou op 8 cm had gezeten had ik het natuurlijk niet meer gedaan maar ik zat pas op 2 cm en ik kon ze niet meer goed opvangen.

Uiteindelijk was de ruggenprik gezet, de anesthesist twijfelde nog of hij goed was gezet maar ze dacht van wel. ‘Oké, het zal wel?” dacht ik… Op een gegeven moment werd het gevoel in mijn benen minder maar links voelde ik meer als rechts dat vond ik wel vreemd. Om 17:30 uur zat ik op 3 cm. En om 19.00 uur zat ik op 5 cm. Eindelijk schoot het een beetje op. De ruggenprik deed niet heel goed zijn werk bij mij, ik denk dat hij voor deze 2 cm de pijn lichtelijk heeft verminderd maar daarna voelde ik de weeën weer heel duidelijk. Op dat moment denk je dat het zo hoort maar nu achteraf denk ik echt dat was wel heel kort… Heb ik daarvoor een ruggenprik genomen? Ik moest verder en om 20.30 uur zat ik op 6 cm. Yes eindelijk over de helft! Toen schoot het eindelijk een beetje op en had ik om 0.00 uur 8 cm ontsluiting. Ik was er bijna maar was helemaal op door de twee nachten ervoor met weinig slaap. Om 04.15 uur had ik dan eindelijk volledige ontsluiting en mocht ik gaan persen. In het begin kwamen de weeën nog frequent, maar even later kwamen ze nog maar eens in de vijf minuten. Ik baalde heel erg. Kon ik eindelijk persen kwamen de weeën niet vaak genoeg. Toen moest ik weer aan de weeënopwekkers om ze weer op gang te krijgen. De weeënopwekkers stonden op het hoogste vermogen. Om 06.00 uur kon ik eindelijk persen en had ik meer weeën. Gelukkig deed meneer het de hele tijd hartstikke goed in mijn buik en bleef zijn hartslag mooi frequent. Het schoot niet op en de verloskundigen zagen het hoofdje nog niet. Ik heb zo’n uur geperst en was helemaal op. Maar ik wilde het zo graag. Op een gegeven moment kwam de gynaecoloog. Hij heeft met een echo gekeken hoe meneer lag en wat het probleem was, meneer keek helaas omhoog waardoor hij niet goed de bocht kon maken. Dit heet ook wel een sterrenkijker. De baby blijft dan met zijn neus achter het schaambeen hangen.

Op dat moment kreeg ik maar de helft mee maar ik wist omdat er zoveel mensen om mijn bed stonden dat het niet de goede kant op ging en er moest actie worden ondernomen want het duurde al lang genoeg allemaal. Toen kwam het woord; we gaan de O.K. klaarmaken voor een keizersnede. Ik heb heel hard gehuild. Het gevoel dat je het niet zelf kan wat eigenlijk nergens op slaat maar je voelt je zo machteloos. Ik heb dus tot 7.00 uur geperst en was helemaal op. Alles wat je bij een normale bevalling doormaakt heb ik ook doorgemaakt, de weeën, het persen, maar achteraf voor niets…

“Ik moest onder algehele narcose en dit was echt het meest verschrikkelijke nieuws wat ik te horen kon krijgen. Ik keek mijn vriend huilend aan.”

Ik moest even wachten tot dat de O.K. klaar was en dit duurde voor mijn gevoel uren. Om 8.15 uur lag ik op de OK. Ik voelde mij raar en was enigszins opgelucht omdat hij eindelijk zou worden gehaald. Ze voelde met een pincet in mijn buik of alles goed verdoofd was zodat ze konden gaan beginnen. Toen ze in mijn buik voelden, voelde ik alles. Ik schrok me dood, ze vroegen: “maar je hebt toch een ruggenprik gehad?”. Dit kon er ook nog wel bij. Ik voelde alles, zo konden ze niet beginnen. Opeens dacht ik aan het moment dat de anesthesist zei: “volgens mij heb ik hem wel goed gezet”. Nou, mooi niet dus… Ik moest onder algehele narcose en dit was echt het meest verschrikkelijke nieuws wat ik te horen kon krijgen. Ik keek mijn vriend huilend aan. Wat heb ik hard gehuild, ik maak de geboorte van ons zoontje niet mee, gewoon niet. Veel tijd was er niet om nog verder na te denken. Ik krijg nu weer tranen in mijn ogen. Maar goed, ik was onder algehele narcose en Mees werd gehaald. Op 4 juni om 8.53 uur is ons wonder Mees geboren. Hij woog niet de geschatte 3800 gram maar wel ruim 4 kilo. Dit samen met het sterrenkijken maakt het allemaal heel lastig om normaal te bevallen hoorde ik later. Dit deed mij goed. En ergens ben ik blij dat ik alsnog heb geprobeerd om natuurlijk te bevallen maar dit was gewoon heel lastig omdat ik ook een smal bekken heb. Aan de andere kant vind ik het moeilijk omdat ik wel alles heb doorgemaakt voor uiteindelijk niks. Met Mees ging alles goed, zijn apgar score was ook uitstekend. Wat was hij sterk na deze bevalling van drie dagen. Een traumatische bevalling voor mij. Eén die ik nooit ga vergeten want het feit dat je je kindje niet gelijk ziet betekent dat ik het gewoon niet kan afsluiten. Bij de meeste mensen doet de ruggenprik gewoon zijn werk maar bij mij niet dus ik ga hier nooit meer voor kiezen. Als je me nu vraagt of ik nog een keer zou willen bevallen zeg ik ja. Waarom? Omdat wat ik ervoor terug heb gekregen onbetaalbaar is. In het vervolg (als blijkt dat het kindje aan de grote kant is) zou ik bijvoorbeeld voor een geplande keizersnede kunnen gaan. Ik hoop natuurlijk dat als ik nog een keer moeder mag worden de baby niet zo groot wordt en ik het weer op de natuurlijke manier kan gaan proberen. Ik heb mijn bevalling als traumatisch ervaren omdat ik er ook nog steeds niet met iedereen over kan praten en ik er nog dagelijks even aan denk. Het slijt wel maar het zal nooit helemaal verdwijnen. Maar wat is onze Mees sterk geweest en ben ik trots op ons.

“Het feit dat ik elke ochtend zo’n blije Mees mag wakker maken maakt mij heel gelukkig. “

Het allermooiste moment…
De kamer ingereden worden waar ik Mees voor het eerst zag, dat is het moment dat ik niet in woorden kan uitleggen. Het was zo ontzettend mooi hoe mijn vriend hem vast had. Hij legde Mees snel bij mij neer en ik denk dat ik de eerste 20 minuten wel 100 keer heb gezegd hoe mooi Mees is en dat hij zo sterk is. Ik kon niet geloven dat ik zo’n mooi wonder in mijn buik had zitten.

Ik heb heel erg aan het idee moeten wennen dat ik moeder ben. Ik was erg onzeker over alles. Dit kostte mij enorm veel energie. Het was helemaal niet nodig maar ik had gewoon het gevoel dat ik het niet kon. Dit was voor iedereen om mij heen heel naar om te zien want wat ze ook zeiden ik maakte alles negatief en zei dat ik het niet kon. Na een half jaar was ik heel erg trots op mezelf hoe ik het doe. Ik ben een hele goede moeder die van verzorgen houd en alles met veel liefde doet. Ik geloof in mijzelf en af en toe vraag ik nog wel iets uit bevestiging maar dit is omdat ik het gewoon heel goed wil doen. Ik had nooit gedacht dat ik me weer zo goed zou gaan voelen. Maar tijd, tijd is alles, tijd heeft heel veel goed gedaan.

Wat vond je tot nu toe het pittigste?
Eigelijk heb ik alles vanaf de eerste dag als pittig ervaren omdat ik er zelf nog geen vertrouwen in had. Na verloop van tijd werd dit minder. Ik wilde alles precies en perfect doen. Maar dat is het hem nou juist, je kunt niet alles perfect doen. Ik vond het lastig om me hierbij neer te leggen maar uiteindelijk heb ik het rustig los gelaten. Het krijgen van een ritme gaat steeds beter, ik voed Mees op vaste tijden en ’s avonds proberen we hem wel op dezelfde tijd naar bed te brengen. Zo word het een ritueel en daar voelt hij zich fijn bij.

Mijn ultieme geluksmoment als mama…
Het feit dat ik elke ochtend zo’n blije Mees mag wakker maken maakt mij heel gelukkig. Mees is zo’n vrolijke baby en heel makkelijk. Hij huilt vrijwel nooit en kan zichzelf al goed vermaken. Het idee dat Mees in mijn leven is voor altijd, maakt mij een hele blije mama. Ik kan ook nooit wachten als ik hem op kan halen bij de opvang. Dan is hij zo blij! Dan ben ik benieuwd waar ik hem nu weer vind, of in de zitzak of hij is lekker aan het spelen. Douchen is ook een moment waar ik heel bij van word ik kan er wel uren met hem onder staan.

Mijn tip aan andere mama’s…
Je kunt je er tot op een bepaalde hoogte op voorbereiden maar je weet niet hoe het voelt om voor het eerst mama te worden. Er is geen goed of slecht. Luister niet naar alles wat er om je heen gezegd wordt. Er zijn nogal wat mensen die zich ermee kunnen gaan bemoeien. Dit heeft mij erg onzeker gemaakt. Probeer alles op je eigen manier te doen want niets is fout!

Andere tip, ga op zwangerschapscursus. De meiden die ik daar heb leren kennen hebben mij tijdens en na de zwangerschap veel steun gegeven. We spreken nog steeds regelmatig af. Heerlijk om onze ervaringen te delen en om vragen aan elkaar te kunnen stellen.

Liefs, Dominique

Volg ons via Bloglovin’, Instagram, Facebook of Youtube.