In deze serie deel ik elke week een verhaal over het eerste jaar van een inspirerende mama. Er zijn zoveel mede mama’s met mooie, bijzondere, inspirerende maar ook soms verdrietige verhalen. Verhalen die gehoord mogen worden en die anderen wellicht herkenning geven want je bent nooit alleen. Ik besloot om andere mama’s ook een platform te bieden aan de hand van een wekelijkse serie gastblogs op Balanceyourhealth.nl. Vandaag het verhaal van Lonneke, Koen en dochter Evi. Veel leesplezier!
Ik ben Lonneke, 27 jaar en ik woon in Alkmaar, Noord-Holland. Mijn dochter Evi is alweer 2,5 jaar oud. Hoogzwanger van Evi ben ik nog ‘even’ getrouwd met Koen. Ook heb ik een bonusdochter van alweer 6 jaar. Ik werk in een zorgvilla. Voornamelijk in de zorg maar ik ben ook één avond in de week assistent gastvrouw en per 1 februari behoor ik tot het activiteitenbegeleider team. Daarbij assisteer je de voornamelijk dementerende bewoners in de ‘huiskamer’ gedurende de dag (ontbijt, lunch, diner en activiteiten).
“Vanaf het moment dat de heftige weeën begonnen waren, duurde het inderdaad 3,5 uur voordat mijn dochter gelanceerd werd. Letterlijk gelanceerd!”
Qua zwangerschap had ik eigenlijk niks te klagen. Op verschrikkelijke vermoeidheid en kramp in mijn buik na, heb ik volgens mij nergens ‘last’ van gehad. Die buikpijn was wel zo heftig dat mijn man meerdere keren de verloskundige heeft gebeld want ik wist niet meer waar ik het zoeken moest. O ja, ik weet er nog één: Het altijd maar moeten plassen. Verschrikkelijk. Lig je lekker warm in je bed, moet je er voor de honderdste keer uit. Voor de rest heb ik dus echt kunnen genieten van het zwanger zijn. Het getrappel in mijn buik, de bezoekjes aan de verloskundige om het hartje te horen, het shoppen voor de kleine en mijn groeiende buik. Die was niet te missen ondanks dat ik een mini buikje had.
Van te voren had ik afgesproken om in het ziekenhuis te bevallen vanwege medische redenen. Dat heb ik gelukkig gehaald! Ik hoopte zo dat mijn bevalling net zo snel zou gaan als bij mijn moeder. Huppa even iets meer dan 3 uur. Dat klonk perfect. Vanaf het moment dat de heftige weeën begonnen waren, duurde het inderdaad 3,5 uur voordat mijn dochter gelanceerd werd. Letterlijk gelanceerd! Niet slecht toch?! Het enige waar ik wel van baal is de avond voor de weeën. Ik was mezelf helemaal kwijt, zo enorm hormonaal was ik. Ik ben weggelopen en heb rond gedwaald in het bos… Echt, dat hoop ik nooit meer mee te maken!
Het eerste wat ik dacht toen Evi geboren was: “Moet iedereen hier nou om huilen?!” Ik ben echt veel te nuchter daarvoor denk ik, maar mijn glimlach was echt niet meer van mijn gezicht af te krijgen! Een paar seconden later hebben wij met iedereen die erbij waren ontzettend zitten lachen om het feit dat Evi echt letterlijk is gelanceerd. Ze konden haar nog net opvangen. Ze was er dus wat sneller dan de verpleegkundigen hadden verwacht. Gelukkig zat ze nog vast aan ‘het draadje’ zullen we maar zeggen.
Ik heb totaal niet hoeven wennen aan het ‘mama zijn’. Ik heb heel veel ervaring met kinderen. Natuurlijk is dit van jezelf en anders maar ik hoefde niet meer te leren hoe je een luier verschoont, een baby in bad doet en hoe je een flesje geeft met boeren aan het eind en tussendoor bijvoorbeeld. Het pittigste vind ik het vroege opstaan. Ondanks dat Evi best kan uitslapen en op één hand na altijd heeft door geslapen blijf ik de ochtenden een dingetje vinden. Ik ben absoluut een avondmens.
“Mama hou van jou to the moon and back”
Door mijn bonusdochter wist ik een beetje van tevoren hoe mijn man over het opvoeden denkt. Van tevoren hebben we hier duidelijk afspraken over gemaakt en dat gaat nog altijd redelijk goed. Als ik deze ‘ervaring’ niet had gehad, had het opvoeden nog best even pittig kunnen zijn tussen mijn man en mij. We verschillen toch wel op veel vlakken.
Hoe hebben we het qua oppas geregeld? Evi gaat voornamelijk naar mijn moeder. Doordat ik ook regelmatig in het weekend werk, is het niet altijd nodig dat Evi vaak naar de oppas moet. Wel willen wij graag dat Evi een halve dag per week naar het kinderdagverblijf gaat. We vinden dit goed voor de socialisatie.
Mijn ultieme geluksmoment…
Dat zijn er meerdere. Maar één daarvan is als ik uit mijn werk kom en bij mijn moeder aan kom. Evi komt dan op mij afgerend en roept dan meestal ‘oh mama’ en knuffelt mij dan flink! Of dat je af en toe uit het niets hoort: “mama hou van jou to the moon and back”. Veeg mij dan maar op.
Mijn tip aan andere mama’s…
Voor de net-mama’s: Geniet echt van elke dag. Het gaat zo ontzettend hard.
Zou je zelf nog graag iets willen delen…
Ik had voor mijn bevalling een medische indicatie vanwege mijn verleden met epilepsie. Ik had daar vooral in mijn tienerjaren veel last van maar op een gegeven moment ben ik er toch overheen gegroeid. Totdat ik mijn spiraal liet weghalen. Één maand later kreeg ik een hele zware aanval. Deze aanval leek in de verste verte niet op de aanvallen die ik voorheen had gehad. Artsen geloven niet dat het door het verwijderen van de spiraal komt behalve mijn neuroloog van het epileptisch centrum. Ik ben er waarschijnlijk dan ook gevoelig voor. Oppassen voor mij met anticonceptie dus: welke wel en niet gevoelig zijn voor epileptische aanvallen en welke het ‘makkelijkste’ zijn om mee te stoppen eventueel zonder dat mijn lichaam helemaal van slag is. Dit was ook de reden dat ik graag op tijd in het ziekenhuis wilde zijn. Ik had namelijk geen idee hoe mijn lichaam hierop zou gaan reageren. Gelukkig is het bij die ene aanval gebleven.
Liefs,
Lonneke
Liefs,
Nicky
Volg ons via Bloglovin’, Instagram, Facebook of Youtube.