In deze serie deel ik elke week een verhaal over het eerste jaar van een inspirerende mama. Er zijn zoveel mede mama’s met mooie, bijzondere, inspirerende maar ook soms verdrietige verhalen. Verhalen die gehoord mogen worden en die anderen wellicht herkenning geven want je bent nooit alleen. Ik besloot om andere mama’s ook een platform te bieden aan de hand van een wekelijkse serie gastblogs op Balanceyourhealth.nl. Vandaag het verhaal van Shannon, Dennis en dochter Yara Indy. Veel leesplezier!
Toen ik de oproep van Nicky zag op Instagram leek het mij enorm leuk om mee te doen. Want laten we eerlijk wezen, wat is er als ‘new’ mom nou leuker dan lezen hoe andere moeders het doen!? Avond na avond kan ik mij uren vermaken op Instagram en verschillende blogs. Ik zal mijzelf eerst eens even voorstellen. Ik ben Shannon Bleijenberg-Burgerhout, bijna 27 jaar oud, getrouwd met Dennis en sinds 14 januari 2017 mama van Yara Indy. Ik ben leerkracht in groep 1/2 op een hele leuke school bij mij in de buurt. Dit is iets wat ik als klein meisje al wilde. Ik vind mijn werk echt zo leuk! Als ik niet thuis bij mijn eigen meisje ben heb ik 21 kleuters waar ik enorm trots op ben.
“Toen ik 33 weken zwanger was ben ik op mijn buik gevallen en daarna voelde ik de baby niet meer bewegen.”
Op 20 mei 2016 kwamen wij erachter dat ik zwanger was. Aan de ene kant zo ontzettend blij maar tegelijkertijd ook zo ontzettend bang. Wij wilden dit zó graag maar als het eenmaal zover is ga je toch enorm twijfelen over of je het wel kan. Dit heeft gelukkig niet lang geduurd en al gauw kon ik enorm genieten van mijn zwangerschap. Ik heb een fijne zwangerschap gehad. De eerste 13 weken heb ik wel last gehad van ochtend misselijkheid, dus regelmatig ben ik, nog voordat ik ging werken, ergens langs de weg gestopt om over te geven. Na de 13 weken was dit weg en genoot ik optimaal. Met 15 weken hebben wij een pret-echo laten maken en daaruit bleek dat wij een meisje kregen! Toen ik 33 weken zwanger was ben ik op mijn buik gevallen en daarna voelde ik de baby niet meer bewegen. De verloskundige heeft mij doorgestuurd en in het ziekenhuis constateerden ze harde buiken en zagen ze al een kleine opening bij mijn baarmoedermond. Ik moest een nachtje ter observatie blijven en mocht gelukkig de dag erna naar huis. Ik moest wel rustiger aan gaan doen. Dus in plaats van fulltime werken, ging ik nog maar halve dagen werken. Met 37 weken ben ik weer doorgestuurd omdat ik een te hoge bloeddruk had. Ik mocht na een ctg naar huis en de dag erna moest ik terug komen. In het ziekenhuis vertelde ze mij dat als mijn bloeddruk de dag erna nog te hoog was, ik waarschijnlijk ingeleid zou worden. Gelukkig was de dag erna alles goed en ben ik niet ingeleid.
Mijn bevalling heeft uiteindelijk ongeveer 32(!) uur geduurd. In de nacht van 12 op 13 januari zijn spontaan mijn vliezen gebroken. Daarna kwamen de weeën lichtjes op gang. Na 24 uur zou het een medische bevalling worden omdat er dan kans is op infectiegevaar. Ik wilde van tevoren graag in het ziekenhuis in bad bevallen met mijn eigen verloskundige. Dit werd uiteindelijk een medische bevalling met uiteindelijk een ruggenprik, vacuümpomp en een knip. Dus niet de manier zoals ik het graag wilde. Yara is uiteindelijk op 14 januari geboren om 11:27 uur. Ze hebben haar met de vacuümpomp gehaald omdat haar hartslag enorm daalde.
“Ik heb denk ik een uur lang alleen maar gehuild en geroepen dat ik haar zo mooi vond.”
Op het moment dat Yara op mijn borst gelegd weg, kon ik alleen maar huilen. Ze had haar ogen wijd open en een hele volle bos met zwart haar. Ik vond haar zo mooi. Ik heb denk ik een uur lang alleen maar gehuild en geroepen dat ik haar zo mooi vond. Ik kon ook gewoon niet stoppen met huilen.
Ik heb enorm moeten wennen aan het mama zijn. Ten eerste heb ik geen roze wolk gezien. Ik heb vier weken moeten herstellen van mijn knip. Mijn hechtingen zijn gaan ontsteken en ik had zoveel pijn. De eerste dagen kon ik niet eens bewegen zonder dat de tranen in mijn ogen sprongen van de pijn. Ik kon dus niet even snel Yara uit haar wiegje naast ons bed pakken als ze huilde. Dit voelde als falen, want welke moeder kan nou niet voor haar eigen kindje zorgen!? Yara lag de eerste weken veel op mijn borst, want dit vond ik heel belangrijk, maar ik kon de eerste dagen soms gewoon niet genieten, omdat ik me zo slecht voelde. Ik heb zeker tot een maand of vier echt enorm moeten wennen en daarna kon ik pas langzaam genieten. Ik vond het zo enorm lastig.
“Dennis en ik zijn echt een team. We doen het samen.”
Tot nu toe vond ik de eerste zes weken vond het pittigste. Het slaapgebrek, het vele kraambezoek, het zo onzeker zijn en de pijn zorgde er echt voor dat ik gewoon heel verdrietig was. Ik vond het al een hele prestatie als het gelukt was om mijzelf te douchen. Ja, ik vond de eerste weken echt heel heftig en zwaar. Achteraf doet dat soms best een beetje zeer, want wat had ik graag zo intens genoten van mijn kleine meisje als dat ik nu van haar doe.
Wat gaat ons heel goed af? Wij zijn heel rustig en hechten veel waarde aan rust en structuur. Yara heeft heel veel behoefte aan een bepaalde regelmaat en die geven wij haar ook. Wat mensen ook vinden of zeggen, wij voelen heel goed aan wat goed is voor haar en kiezen altijd in het belang van Yara. Dennis en ik zijn echt een team. We doen het samen. Dus als Yara wel eens ’s nachts huilend wakker is, verdelen we dat. Ik ben onwijs trots op mijn gezin.
Ik werk drie dagen in de week. De maandag, dinsdag en woensdag. Op maandag gaat Yara naar mijn moeder, op dinsdag naar Dennis zijn moeder en op woensdag naar de kinderopvang. Dit gaat ontzettend goed. Yara heeft het bij alle 3 erg naar haar zin en overal wordt echt rekening gehouden met haar behoeftes en regelmaat.
Mijn intieme geluksmoment als mama…
Het allerleukste is de ochtend. Op het moment dat Yara wakker wordt en ik haar kamertje in loop en haar enorme lach zie, dan smelt ik gewoon. Zeker als Dennis en ik dan allebei vrij zijn en we lekker met z’n drieën nog even kunnen luieren in ons bed, dat is zo’n heerlijk moment.
Mijn tip aan andere mama’s…
Vertrouw op jezelf! Ook al heb je niet gelijk het zogeheten ‘moederinstinct’, jij weet echt wel de juiste keuzes te maken voor jouw kindje. Er zijn enorm veel mensen die iets vinden van jouw opvoeding, maar volg je hart en trek je niets aan van ongewenst commentaar of advies. Daarnaast is het echt niet erg als je niet op een roze wolk zit na je bevalling. Het is niet meer dan logisch dat je moet wennen aan je nieuwe leven. Echt, die roze wolk komt later nog wel.
Ik ben mijn onzekerheid over het moederschap van mij af gaan schrijven. Ik ben een blog begonnen. Niet als doel om een hele bekende blogger te worden, maar echt als uitlaatklep. Kan ik mensen hiermee entertainen of zijn er moeders die zich hierdoor gesteund voelen, dan is dat onwijs mooi, maar dit was echt iets wat ik deed voor mijzelf. Ik vind het onwijs leuk om te doen. Dus als jullie het leuk vinden om een kijkje te nemen kan dat via www.momandfun.com. Ik deel hier geen perfect gestylde foto’s, maar beschrijf het moederschap zoals ik het ervaar met de struggles die ik soms heb.
Liefs, Shannon
Liefs,
Nicky
Volg ons via Bloglovin’, Instagram, Facebook of Youtube.
The Comments
denise
mooi geschreven en zeker herkenbaar