In deze serie deel ik elke week een verhaal over het eerste jaar van een inspirerende mama. Er zijn zoveel mede mama’s met mooie, bijzondere, inspirerende maar ook soms verdrietige verhalen. Verhalen die gehoord mogen worden en die anderen wellicht herkenning geven want je bent nooit alleen. Ik besloot om andere mama’s ook een platform te bieden aan de hand van een wekelijkse serie gastblogs op Balanceyourhealth.nl. Vandaag het verhaal van Denise, haar man en dochtertje Jolijn. Veel leesplezier!
Ik werk als verpleegkundige specialist in de jeugdgezondheidszorg. Ik doe dus voornamelijk de artsen consulten op het consultatiebureau. Daarnaast vervul ik als verpleegkundig specialist ook de rol als gezins-, en jongeren coach. Ook wel bekend als jeugd-, en gezinswerker of opvoedondersteuner bij het centrum voor jeugd en gezin. Ik ben van oorsprong HBO Verpleegkundige met een kinderaantekening. Daarna heb ik een master gevolgd tot verpleegkundig specialist/ nurse practitioner.
Helaas was zwanger worden voor ons niet vanzelfsprekend. We hebben jaren een medisch traject gevolgd. Vrienden om ons heen werden zwanger, sommige al zelfs van de tweede en bij ons bleef de zwangerschap maar uit. Na ivf/icsi poging 4 was ik dan eindelijk (blijvend) zwanger. We hebben drie pogingen in Nederland gehad met alleen miskramen als resultaat. Poging 4 in het UZ Gent was meteen raak. We waren natuurlijk erg blij maar de angst dat het mis ging bleef bij mij aanwezig. Ik leefde van moment naar moment. Toen de zwangerschap vorderde kreeg ik iedere dag bevestiging dat het goed ging met haar. Het was in mijn buik al een heel erg druk meisje. Dat waren de momenten dat ik dan ook echt genoot. De eerste +/- 18 weken ben ik misselijk geweest en ik had vanaf 24 weken al vaak veel harde buiken. Dat nam ik voor lief want ik was eindelijk zwanger en het leek erop dat dit meisje me dan toch echt mama ging maken. Na de 20 weken echo durfde ik dan eindelijk wat vertrouwen te hebben en spulletjes voor haar te gaan kopen. Ik heb tot 35 weken door gewerkt en daarna ging ik met verlof. Tijdens mijn verlof werd ik al snel opgenomen omdat de verloskundige vermoedde dat ik aan het bevallen was. Na een nachtje ziekenhuis mocht ik weer naar huis. Ik ben uiteindelijk met 38 weken zwangerschap bevallen.
“Ik zou tien keer liever de bevalling over doen als het traject om zwanger te worden en alle onzekerheid die erbij hoort.”
Op 20 januari om 23.30 uur braken mijn vliezen. Ik lag net in bed maar wist nog snel het bed uit te springen. Ik had namelijk geen zin om het bed te verschonen. Waar je al niet aan denkt op zo’n moment… Ik had al weken harde buiken/voorweeën. Deze werden nog niet erger. Om 02.00 uur voor de zekerheid toch maar de verloskundige gebeld. Die kwam langs en constateerde dat ik 3-4 cm ontsluiting had. Dit had ik ook al tijdens de ziekenhuis opname een paar weken ervoor. De verloskundige zou de volgende ochtend terug komen. Om 3.00 uur werden de harde buiken echte weeën. Mijn vriend belde om 3.15 uur de verloskudige welke aangaf dat het dan nu waarschijnlijk echt begonnen was en ze vroeg in de ochtend terug kwam. Vriend gaf aan dat hij het niet vertouwde en naar het ziekenhuis reed. Eenmaal daar aangekomen bleek ik om 3.55 uur al 10 cm ontsluiting te hebben. Ze was alleen iets gedraaid met haar hoofdje waardoor ik nog 40 min in een weeën storm met persweeën op mijn linkerzij de persweeën weg heb moeten puffen. Dit was best heftig. Uiteindelijk besloot ze niet terug te draaien en mocht ik toch persen. Nog geen 10 min later lag dat mooie warme meisje al op mijn borst. Het gevoel dat ik had was onbeschrijfbaar! Al met al was het een korte heftige bevalling maar ik heb het niet als heftig ervaren. Ik zou tien keer liever de bevalling over doen als het traject om zwanger te worden en alle onzekerheid die erbij hoort.
“Het pittigste tot nu toe vind ik het goed laten verlopen van de borstvoeding.”
Toen Jolijn op mijn borst werd gelegd kon ik alleen maar denken: daar ben je dan eindelijk! Mogen wij je dan dadelijk echt mee naar huis nemen? Wat heb ik/hebben wij lang op jou gewacht. Zo mooi, lief en tevreden lag ze daar op mijn buik. Ik ga wel zo erg goed mijn best doen om jou een heel fijn leven te geven met veel liefde, geborgenheid en fijne momenten samen. Het was een onbeschrijfelijk maar heel mooi moment.
Ik heb helemaal niet hoeven wennen aan het mama zijn. Alles ging meteen heel automatisch. Echte onzekerheid heb ik ook niet gehad. Misschien komt dat deels ook door mijn werk. Ik ben ervan overtuigd dat ik al snel goed aanvoelde wat Jolijn nodig had of waar ze last van had. Natuurlijk zijn de slapeloze nachten wel even wennen. Net zoals het niet meer even snel in de auto springen voor een snelle kleine boodschap of spontaan bezoekje aan een vriendin na het avondeten.
Het pittigste tot nu toe vind ik het goed laten verlopen van de borstvoeding. Ik wilde heel erg graag borstvoeding geven. Jolijn werd alleen geboren met geen goede zuigreflex waardoor voor haar drinken, en vooral aan de borst, best lastig was. Daardoor moest ik veel kolven om mijn productie toch goed op gang te krijgen. We hebben veel doorgemaakt; voeden met tepelhoedje, kolven, onderproductie, extra veel (ingelaste) regeldagen en nachten, advies van lactatiekundige, tepelkloven etc. Uiteindelijk, na veel moeite en weken intensief oefenen dronk ze dan toch goed aan de borst. Wat ben ik blij dat ik door heb gezet. Ik ben nu sinds 1 week gestopt met de borstvoeding. Ze heeft dus ruim 10 maanden bij mij gedronken en af en toe krijgt ze de komende weken nog afgekolfde melk uit de vriezer. Naast deze eerste weken van veel inzet heeft het ook hele fijne en mooie momenten opgeleverd. Daarnaast is het soms ook lastig om alle ballen hoog te houden. Er voor Jolijn zijn en voor haar zorgen, mijn baan met veel verantwoordelijkheden, het huishouden, sociale contacten onderhouden, investeren in je relatie etc.
Wat ons heel goed afgaat is dat wel elkaar feilloos aanvoelen. Alle clichés zijn waar maar het is ook net als of het niet anders is geweest. Ze hoorde er meteen helemaal bij. Tot nu toe gaat de verzorging en opvoeding me gemakkelijk af.
Ik werk 28 uur verdeeld over meestal drie dagen. De andere twee dagen doe ik vaak als Jolijn slaapt ook nog dingen voor mijn werk. Jolijn gaat twee dagen naar de opa’s en oma’s en één dag naar het kinderdagverblijf. Een mooie mix vinden wij. We zijn ook erg blij dat we de luxe hebben dat dit kan. Mijn vriend werkt zes dagen in de week. Gelukkig kunnen de opa’s en oma’s of ooms en tantes af en toe bijspringen als dit nodig is.
“Probeer te varen op je eigen intuïtie.”
Mijn ultieme geluksmoment als mama…
Als ik na een lange dag werken thuiskom of Jolijn ga halen en ze helemaal blij wordt als ze me weer ziet. Ik moet haar oppakken en ze slaat haar armpjes helemaal om me heen en kust en knuffelt me uitbundig. Hoe druk of hectisch je werkdag ook geweest is, dit maakt veel goed. Ook kan ik erg genieten als ik ’s morgens wakker wordt van haar geklets in haar bedje. Jolijn wordt bijna altijd vrolijk wakker en ligt eerst nog eens een tijdje vrolijk te kletsen. Ook sta ik altijd weer te kijken van hoe snel en veel ze al snapt. Onvoorstelbaar hoe snel dit kleine meisje zich ontwikkelt! En wat voor eigen persoonlijkheid ze al heeft.
Mijn tip aan andere mama’s…
Je hoort om je heen erg veel gevraagde en ongevraagde adviezen. Probeer te filteren wat wel en niet bij je past. Probeer te varen op je eigen intuïtie. Ik ben ervan overtuigd dat een moeder aanvoelt wat haar kindje nodig heeft. Er is niet maar één goede manier. Er zijn meerdere wegen die naar Rome leiden. Zo snel doe je niet iets verkeerd. Probeer te genieten van elk moment. Ik vind het echt belachelijk hoe snel dit jaar voorbij is gegaan.
Jolijn is inmiddels een vrolijk, slim en gezellig meisje van bijna 1 jaar oud. Haar ontwikkeling verloopt heel netjes. Ze loopt aan de hand, snapt al heel veel en brabbelt er lekker op los. Daarnaast is het ook al een eigenwijs meisje. Ze weet goed wat ze wil maar vooral ook wat ze niet wil. Kortom een feestje om haar mama te mogen zijn!
Liefs, Denise
Volg ons via Bloglovin’, Instagram, Facebook of Youtube.
