In deze serie deel ik elke week een verhaal over het eerste jaar van een inspirerende mama. Er zijn zoveel mede mama’s met mooie, bijzondere, inspirerende maar ook soms verdrietige verhalen. Verhalen die gehoord mogen worden en die anderen wellicht herkenning geven want je bent nooit alleen. Ik besloot om andere mama’s ook een platform te bieden aan de hand van een wekelijkse serie gastblogs op Balanceyourhealth.nl. Vandaag het verhaal van Larissa, Maikel en dochter Noëlle. Veel leesplezier!
12 december 2016 kwamen we erachter dat wij een kleintje zouden verwachten. Wat een rollercoaster nu een jaar verder! Mijn naam is Larissa, inmiddels 24 jaar, nog steeds samenwonend met mijn vriend Maikel en ons konijn Klaas en een dochtertje rijker, Noëlle.
“Helemaal happy, tot we er met 28 weken achterkwamen dat madame in een stuit lag.”
In het begin van de zwangerschap absoluut niks te klagen, op een paar weken misselijkheid na ging alles voorspoedig. Alle echo’s waren goed en met de 20 weken echo kwamen wij erachter dat het een meisje zou worden! Helemaal happy, tot we er met 28 weken achterkwamen dat madame in een stuit lag. Dit heeft uiteindelijk maar vier weken geduurd en ze heeft zichzelf weer netjes omgedraaid.
Helaas begon de verdere ellende voor mij vlak voor mijn zwangerschapsverlof. Met 33 weken kreeg ik last van jeuk op mijn bovenbenen, knieholtes, kuiten, achterkant van mijn benen en mijn bovenarmen. Om gek van te worden! Nachten heb ik mij met icepacks, koude handdoeken en mentholgel proberen staande te houden totdat ik het niet meer trok en bij de huisarts aan de bel heb getrokken. Ik kreeg hormoonzalf voorgeschreven. Dit leek absoluut niet te helpen en ondertussen was ik bont en blauw omdat ik mezelf helemaal ‘kapot’ krabde. Hoogzwanger in de zomer maar ik droeg een panty, want mijn benen zagen er niet meer uit. Afschuwelijk vond ik dit. Uiteindelijk heb ik nog een stootkuur prednison gekregen en leek het eindelijk iets minder te worden, maar helemaal verdwijnen zou het niet tot na mijn zwangerschap. Ondertussen was ik al 38 weken zwanger en de eerste strippoging bij de verloskundige mislukte. Dit was een zware teleurstelling en we hadden het al gehad over inleiden als ik het dus echt niet meer zou trekken.
“Ik mocht haar zelf aanpakken toen ze werd geboren en was alleen maar verbaasd dat wij als mensen tot zoiets in staat zijn.”
Met 39 weken en 5 dagen kon ik wel gestript worden en zo werd onze dochter de volgende ochtend geboren in het ziekenhuis na een snelle bevalling van 4 uur en 43 minuten van begin tot eind. Het had niet veel gescheeld of dit was nog in de auto gebeurd want ik had al persweeën in het busje waar we toen mee reden. Had ik dit verwacht? Nee. Had ik een bevallingsplan? Nee, dit wilde ik absoluut niet omdat ik mij er totaal geen voorstelling van kon maken. Ik was behoorlijk nuchter en de pijn? Die vond ik op dat moment heftig, maar na een dag kon ik mij de heftige pijn die ik 24 uur daarvoor had meegemaakt al niet meer herinneren. Onze kleine Noëlle lag bij mij in de armen. En ik was trotser en verliefder dan ooit. Ik mocht haar zelf aanpakken toen ze werd geboren en was alleen maar verbaasd dat wij als mensen tot zoiets in staat zijn.
Hoewel ik erg moest wennen aan het idee dat we nu ineens met z’n drieën waren voelde het na een aantal dagen al alsof we nooit alleen met z’n tweeën waren geweest. Ze hoorde er al zo bij, dat we nooit meer anders zouden willen.
Ik heb vijf weken volledig borstvoeding gegeven en ben daarna gaan afbouwen, ondanks dat dit heel goed ging en ik geen borstontstekingen heb gehad vond ik het geven van borstvoeding wel heel erg pittig. Het was mijn keuze om borstvoeding te geven maar na een aantal onderbroken nachten dacht ik wel eens: “Waarom kan Maikel blijven liggen en moet ik er elke keer weer uit? Ik ben kapot!” Maar dan zag ik die kleine weer en dacht ik, kom hier. Hierdoor ben ik er wel achter gekomen dat je op heel wat minder uren slaap toch nog wel redelijk goed kunt functioneren. Na die vijf weken ben ik dus gaan afbouwen en ben ik de kunstvoeding gaan opbouwen omdat ik tien weken na mijn bevalling weer aan het werk zou gaan. Ik ben verpleegkundige en werk dus onregelmatig. Ik zag het absoluut niet zitten om op mijn werk te moeten gaan kolven. Hoe moest ik dit doen? Waar moest ik dan gaan zitten? Ook al moest mij de mogelijkheid geboden worden, ik stond niet achter mijn keuze om borstvoeding door te blijven geven terwijl ik al aan het werk zou zijn. Dit vond ik lastig want ik genoot steeds meer van de intieme knuffel momentjes samen met mijn meisje, maar ik merkte ook dat mijn productie zo snel terug liep dat ze op een gegeven moment alleen nog maar gekolfde melk kreeg. Wel kreeg ik daarentegen stukje bij beetje meer mijn eigen leven terug! Ik kon even naar de stad terwijl mijn vriend thuis was zonder op de klok te hoeven kijken hoe laat ze ook alweer een voeding moest hebben en ik thuis moest zijn. En ze besloot ’s nachts ook langer te gaan slapen, dus welkom terug betere nachtrust.
Ook nu ik werk kan ik haar met een gerust hart achterlaten bij haar oma die één dag in de week vaste oppas is en voor de rest gaat ze naar de kinderopvang dichtbij mijn werk waar ze flexibele opvang bieden. Omdat elke werkweek er voor mij weer anders uitziet was deze manier van opvang zeer welkom.
“De orthopeed vond het toch een goed idee om nu alvast te beginnen met een spreidbroekje in plaats van met twaalf weken.”
Gooit een baby je leven op z’n kop? Ja, die kleine van ons ook. Je weet van te voren niet wat je te wachten staat. Helemaal niet als je bij de arts op het consultatiebureau komt en ze vraagt of de baby nog in een stuit heeft gelegen. Na een standaard controle zag zij niks, maar volgens protocol moest er wel een echo komen van haar heupjes. Ach, het zal wel niks zijn. Helaas kreeg Noëlle toen ze zeven weken oud was haar eerste heupecho. Links was prima, rechts leek wat achter te lopen. Kom over twee weken maar terug werd ons verteld, ze is nu nog zo jong. Twee weken in onzekerheid, observeren wat je dochter doet met haar rechterbeen, beweegt ze die net zoals haar linker? Zien we nu wel een scheve plooi bij haar billen of beentjes? Ik als mama zijnde voelde me schuldig ook al kon ik hier niks aan doen.
Toen ze negen weken oud was hadden we de controle. Rechts bleef nog steeds achter, dus hup naar de röntgen om weer foto’s maken om vervolgens bij de orthopeed te belanden. Deze vond het toch een goed idee om nu alvast te beginnen met een spreidbroekje in plaats van met twaalf weken omdat ze het idee had dat onze dochter het niet op eigen houtje goed verder zou ontwikkelen. Met positieve zin zijn we gestart, 23/7 moest het spreidbroekje om blijven.
Dilemma! Want ze spuugde nog wel eens en hij mocht niet lang uit, dus ook niet gewassen worden. De oplossing? Heel veel punt slabbetjes aanschaffen. Ondertussen zijn we zes weken verder en hebben we weer een controle echo gehad. Stiekem had ik de hoop dat hij overdag af zou mogen en ze hem alleen nog ’s nachts aan zou moeten. Gelukkig werd mijn hoop werkelijkheid!
Mijn ultieme tip aan andere mama’s…
Ondertussen kan mijn kleine meid van 15 weken oud zich lekker op haar eigen tempo verder ontwikkelen en dat is ook wat ik alle mama’s en aanstaande mama’s mee wil geven. Ieder kind is uniek, iedere zwangerschap ook. Hoeveel onzekerheden dit ook met zich meebrengt, luister naar je eigen gevoel en laat je kindje z’n eigen gang gaan.
Ik geniet nog even van mijn kleine kwijlende lachebekkie.
Liefs Larissa
Volg ons via Bloglovin’, Instagram, Facebook of Youtube.
