In deze serie deel ik elke week een verhaal over het eerste jaar van een inspirerende mama. Er zijn zoveel mede mama’s met mooie, bijzondere, inspirerende maar ook soms verdrietige verhalen. Verhalen die gehoord mogen worden en die anderen wellicht herkenning geven want je bent nooit alleen. Ik besloot om andere mama’s ook een platform te bieden aan de hand van een wekelijkse serie gastblogs op Balanceyourhealth.nl. Vandaag het verhaal van Marielle, John, zoontje Sem en stiefzoontje Tim (10). Veel leesplezier!
Ik ben Marielle, 33 jaar oud. Geregistreerd partner met John en samen hebben wij een zoontje van nu 11 maanden, Sem. Tim, mijn stiefzoontje van 10 jaar, woont ook fulltime bij ons.
“Het was heel stressvol en eigenlijk voelde het alsof ons kindje nog helemaal niet kon komen omdat alles zo op zijn kop stond.”
Mijn zwangerschap verliep heel goed. Ik heb haast geen klachten gehad en heb nog veel kunnen sporten. Het meest trots ben ik op mijn halve marathon die ik liep met 16 weken zwangerschap en met 26 weken liep ik nog een 10 km. Daarna ben ik wel gestopt want toen werd het te zwaar voor mijn lijf. Maar dit geeft denk ik wel aan hoe soepel mijn zwangerschap verliep. Ik vond het een heerlijke ervaring! Aan het einde van de zwangerschap heb ik wel vaak een hoge bloeddruk gehad. Dit hing mede samen met wat stress aan het thuisfront. Mijn stiefzoontje is vier weken voor mijn bevalling onverwachts bij ons komen wonen, dus mijn verlof ging abrupt in en die weken hebben we dus voornamelijk besteed aan een nieuwe school, het regelen van een voetbalclub en een mentale steun bieden aan een jongetje van (toen) 9 jaar waarbij zijn wereld op zijn kop stond. Die van ons ook natuurlijk maar in die laatste weken heb ik voor mijn gevoel niet echt meer de ruimte gehad om te ‘genieten’ van het zwanger zijn en om van mijn verlof te genieten. Het was heel stressvol en eigenlijk voelde het alsof ons kindje nog helemaal niet kon komen omdat alles zo op zijn kop stond. Ik ben dus erg blij dat mijn hele zwangerschap zo goed verlopen is zodat ik nu ook aan die periode terug kan denken in plaats van de laatste weken.
“Ik hoor mezelf nog in de auto tegen John zeggen: “Ik hoop zo dat als ik aankom dat ze zeggen dat ik al 9 cm ontsluiting heb”. Waarop John zei: “Dat is niet heel realistisch hoor, dit is toch nog het begin, dat duurt wel even”.”
De bevalling ging heel goed. Door alles wat er thuis speelde was ik mentaal eigenlijk al uitgeput voordat ik moest bevallen. Ik ben daar geloof ik wel voor beloond, want Sem is in vijf uurtjes geboren! Om 22.30 uur braken mijn vliezen. Al snel voelde ik hevige weeën maar het leek me nog te vroeg om te bellen. Uiteindelijk toch gebeld en 00.30 uur kwamen we in het ziekenhuis aan. Ik was lichtelijk in paniek want het was zo heftig dat ik niet begreep hoe ik dit nog uren (of dagen) vol zou kunnen houden. Ik hoor mezelf nog in de auto tegen John zeggen: “Ik hoop zo dat als ik aankom dat ze zeggen dat ik al 9 cm ontsluiting heb”. Waarop John zei: “Dat is niet heel realistisch hoor, dit is toch nog het begin, dat duurt wel even”. Maar goed ik kreeg gelijk, yes! Ze controleerden mijn ontsluiting en jawel, 9 cm! Uiteindelijk is Sem om 03.32 geboren, wel met een knip maar verder ging alles zo goed!
Het eerste wat ik zei was: “Daar is hij! Hij is er gewoon!” Als ik dit schrijf springen de tranen alweer in mijn ogen, wat een moment. John riep: “Oh hij is echt heel knap” waarop ik zei: “Nou het is eigenlijk wel echt een spook”. Duidelijk was het bij mij geen liefde op het eerste gezicht. Hij had een punthoofd en ik vond hem echt niet mooi. Hoe dat kan? Geen idee, maar dat ging heel snel over hoor! Al heel snel was ik tot over mijn oren verliefd op zijn knappe koppie, en nog steeds! Laten we het maar op de hormonen gooien.
Heb je moeten wennen aan het moeder zijn of leek het meteen alsof het nooit anders was geweest? Lastige vraag. Aan de ene kant ging alles vanzelf. Ik was totaal niet bang om alleen met hem te zijn zonder de kraamhulp en ik was totaal niet onzeker. Aan de andere kant vond ik die enorme veratwoordelijkheid echt wel heel moeilijk. Sem huilde veel, het maakte me onzeker en angstig. Ook was ik natuurlijk binnen vier weken moeder van twee kinderen geworden, een baby en een kindje van negen jaar dus het moederschap was aan alle kanten wennen.
De eerste weken vond ik het pittigste. Hij huilde veel en is uiteindelijk ook een weekje opgenomen geweest in het ziekenhuis. Daarna ging het een stuk beter. Hij is, zoals ze in het ziekenhuis zeiden, even gereset. Blijkbaar had mijn lieve kleine mannetje veel van de spanningen thuis mee gekregen en in combinatie met een mogelijke koemelkallergie was hij ontroostbaar. Het arme schaap.
Wat ons goed af gaat is het plannen denk ik. Met een baby erbij staat alles op zijn kop en moet alles anders geregeld worden. Ik heb het gevoel dat dat wel lekker gaat.
Hoe we het met oppas en werk geregeld hebben? Ik ben Global Immigration Program Coordinator voor een internationaal verhuisbedrijf. Onze tak van het bedrijf regelt alle werk/verblijfsvergunningen voor expats die naar de andere kant van de wereld verhuizen. Mijn man is vrachtwagenchauffeur dus hij werkt ongeveer 75 uur in de week (in vijf dagen, weekenden gelukkig thuis!). Wij hebben ervoor gekozen dat ik drie dagen werk en deze drie dagen gaat Sem naar het kinderdagverblijf en Tim naar school en daarna naar de BSO.
“Geniet en laat je niet uit het veld slaan.”
Mijn ultieme geluksmoment als mama…
Wat een mooie vraag en gek dat ik daar niet echt een antwoord op heb. Ik beleef zoveel geluksmomentjes! Zijn geboorte, hoe hij lacht. Hoe hij wakker wordt, samen zwemmen en waar ik ook super gelukkig van word is lekker met hem pronken. Achter die wagen lopen is toch wel een ultiem geluksmomentje als mama hoor!
Mijn tip aan andere mama’s (to be)…
Geniet en laat je niet uit het veld slaan. Volgens mij hebben alle nieuwe mama’s het eerste jaar meer het gevoel van ‘ik doe maar wat’ dan dat ze echt weten wat ze doen. Tenslotte overkomt het je en volg je je gevoel en dan kun je niets fout doen. Je doet het altijd goed! Mijn eigen moeder zegt altijd: Je kan het nooit fout doen!
Liefs Marielle
Volg ons via Bloglovin’, Instagram, Facebook of Youtube.