In deze serie deel ik elke week een verhaal over het eerste jaar van een inspirerende mama. Er zijn zoveel mede mama’s met mooie, bijzondere, inspirerende maar ook soms verdrietige verhalen. Verhalen die gehoord mogen worden en die anderen wellicht herkenning geven want je bent nooit alleen. Ik besloot om andere mama’s ook een platform te bieden aan de hand van een wekelijkse serie gastblogs op Balanceyourhealth.nl. Vandaag het verhaal van Cherraine, haar vriend en dochter Zendaé. Veel leesplezier!
Ik ben Cherraine Hollenberg en ik ben 27 jaar oud. Ondertussen houdt mijn vriend het al zo’n 6 jaar met mij uit en wonen wij samen in omgeving Rotterdam. Op 2 januari 2017 hebben wij onze prachtige dochter Zendaé gekregen. Zij is kwart Egyptisch. Djenna is haar tweede naam, dit is Arabisch en het betekent: “paradijs, geschenk van God.” Dit vonden wij een super mooie betekenis.
“En geloof me, ik beval liever nog vier keer op mijn manier dan deze pijn!”
In het begin van mijn zwangerschap heb ik gelukkig geen last gehad van misselijkheid. Alleen wat vermoeidheid af en toe maar dit nam rond 16 weken alweer af. Toen ik 26 weken zwanger was kreeg ik helaas last van nierstuwing. Dit kan ontstaan als je baarmoeder groeit en tegen de nieren aandrukt waardoor de urineafvoer moeilijker wordt en de nieren als het ware stuwen. En geloof me, ik beval liever nog vier keer op mijn manier dan deze pijn! Gelukkig kreeg ik daar de juiste medicatie voor en heb ik het uit kunnen zingen zonder ziekenhuisopname. Ik nam de medicatie overigens echt alleen wanneer het niet meer uit te houden was. Buiten dat vervelende kwaaltje heb ik mij nog nooit zo goed gevoeld als tijdens mijn zwangerschap! Ik maakte me nergens druk om, de zon scheen 24/7 in mijn hoofd en ik kon alles zo goed relativeren waardoor ik een bepaalde rust creëerde voor mijzelf. Maar oh wat is het snel gegaan! Soms mis ik het zo, gewoon even terug in de tijd en dan langzaam weer alles beleven tot aan nu met ons lieve meisje.
Dat ik een eigenwijs meisje zou krijgen daar twijfelde ik niet aan. Toen ik 27 weken zwanger was en Zendaé nog steeds niet gedraaid was, had ik al een gevoel dat dit niet meer ging gebeuren ook al was er nog even tijd voor. En dat gevoel klopte. Ons kindje lag in onvolkomen stuit ligging: kontje naar beneden en beentjes omhoog. Tegenwoordig proberen ze het kindje uitwendig te draaien als je daar toestemming voor geeft. Zo gebeurde het ook bij mij: twee vrouwen allebei aan één kant van het bed. De één duwt het kontje omhoog, de ander probeert het hoofdje naar beneden te krijgen zodat het kindje draait. Poging 1 (na een half uur!) mislukte. Ik had de keuze om nog een keer terug te komen of de bevalling verder te bespreken met een gynaecoloog in het ziekenhuis. Ik heb het nogmaals geprobeerd, maar ook deze keer ging het niet. We werden doorgestuurd. Ik had de keuze: óf een stuitbevalling óf een keizersnede. Als het kontje beneden ligt heb je dus wel de mogelijkheid om natuurlijk te bevallen. Zoals ik hierboven al zei voelde ik mij zo sterk en goed tijdens mijn zwangerschap dat ik direct zoiets had van: Ik wil het op de natuurlijke manier proberen, een keizersnede kan altijd nog! Heel veel mensen verklaarden mij voor gek. Iedereen vond het eng, spannend en natuurlijk kwamen de welbekende horrorverhalen ook voorbij. Maar het deed me niets. Ik moest het op deze manier doen. We hebben meerdere gesprekken gehad met een gynaecoloog die veel ervaring heeft met stuitbevallingen en alle strikte regels werden besproken. Het voelde goed! Als het niet volgens een bepaald protocol zou verlopen moest ik alsnog met spoed een keizersnede ondergaan.
“Ik heb geen moment angst gevoeld, ik wist dat ik in goede handen was.”
Op 2 januari 2017 om 06.00 uur begonnen mijn weeën. Die dag had ik toevallig om 9.00 uur een afspraak staan in het ziekenhuis ter controle. Mijn gevoel zei me dat ik alvast mijn vluchtkoffertje mee moest nemen. Toen we daar aankwamen en ik gecontroleerd werd had ik 2 cm ontsluiting. Met een stuitbevalling mag je niet thuis wachten tot de weeën het juiste punt bereiken, ik moest dus meteen blijven. Zoals afgesproken kreeg ik weeën opwekkers. Wat ook vooraf was afgesproken is dat ik geknipt zou worden, aangezien het hoofdje als laatste komt en er wel met enige snelheid uit moet anders kan het kindje vruchtwater inademen. Rond 19.45 uur mocht ik gaan persen (aardig tijdje later). Het kontje kwam dus eerst, toen kwamen de beentjes en armpjes en het hoofdje werd spannend. Het vorderde niet zoals het moest en de gynaecoloog moest het hoofdje halen met de verlostang. Ik heb geen moment angst gevoeld, ik wist dat ik in goede handen was. Om 20.28 uur is onze dochter gezond geboren. Het eerste wat ik huilend zei was: “Oh, ze is zo mooi!” De kinderarts kwam direct langs en alles was in orde. Ik heb het geen seconde anders willen doen! Sterker nog, ik zou het zo nog een keer doen! We did this! En ik ben zo trots op ons.
Ik heb wel moeten wennen aan het moeder zijn. Waarom? Omdat ik buiten mijn overdreven liefde die ik voelde voor ons meisje ook ontzettend veel angst voelde. Dit meisje moet ik met mijn hele leven beschermen, kan ik dit? Doe ik dit wel goed genoeg? Zo’n kwetsbaar mensje waarvoor de liefde zo groot is dat je er bang van wordt.
Het herstel van mijn bevalling vind ik tot nu toe het pittigste. Aangezien ik geen vergelijking heb met een natuurlijke bevalling, is deze bevalling voor mij normaal. Ik dacht dat ik er wel snel boven op zou zijn. Echter heb ik wel gemerkt dat mijn lichaam een klap heeft gehad na de bevalling. Of deze zwaarder is dan een natuurlijke bevalling weet ik niet maar ik vond het heel pittig om toe te geven aan mijn lijf. Pas sinds een maandje ben ik ‘pijnvrij’ en voelt alles weer een beetje normaal. En de tijd, de tijd vliegt voorbij! Als ik foto’s terug kijk van ons kleine meisje word ik soms echt emotioneel. Er komt, zeker in het begin, zoveel op je af als moeder dat je het liefst even de tijd wilt terug draaien om nog een beetje intenser te genieten van die kleine uk.
Wat me erg goed afgaat is het ‘op gevoel mama zijn’. Dit klinkt misschien gek, maar op elk gebied volg ik mijn gevoel (voeding, ziek zijn, opvoeding). En elke keer doe ik daardoor het juiste, dat is zo fijn. Ik werk parttime in een medisch archief van een ziekenhuis. De drie dagen dat ik werk is onze dochter bij onze gastouder.
Mijn ultieme geluksmoment als mama…
De band met mijn dochter. Ondanks dat ze nog klein is voelen we elkaar zo goed aan. Als er dan zo’n moment is en zij lacht ben ik het rijkste mens op aarde!
Mijn tip voor andere mama’s…
Er bestaan zoveel regeltjes voor alles dat er gek van word. Als je kindje geboren wordt, wordt ook je moederinstinct geboren. Volg dat instinct! Het is jouw kindje, het kindje dat negen maanden in jouw buik heeft gezeten. Jij weet wat het beste is of voelt en laat je ondanks sommige regels niet gek maken. Doe wat jij goed genoeg voor je kindje vindt, jij kent hem/haar het beste!
Liefs, Cherraine
Liefs,
Nicky
Volg ons via Bloglovin’, Instagram, Facebook of Youtube.
