Het is weer begonnen, de Olympische Spelen! Dit keer ben ik er veel bewuster mee bezig dan in Londen 2012, ik wil alles volgen en meekrijgen. Tijdens de Olympische Spelen in China 2008 was ik daar op trainingsstage in Beijing, heel gaaf om mee te maken maar ooit was de Olympische Spelen halen (in Rio) mijn doel. En nu volg ik het vanuit ons kikkerlandje thuis, en dat is helemaal prima! In tafeltennisland hebben Li Jie en Li Jiao zich gekwalificeerd voor het enkelspel en daarnaast is er ook nog een teamtoernooi waar ook Britt Eerland aan het team is toegevoegd.
Een tijd terug schreef ik over mijn beslissing om te stoppen met topsport, dat is inmiddels al ruim 3 jaar geleden. Kun je nagaan hoelang je toch nog met topsport bezig bent ondanks dat je geen topsport meer ‘doet’. Het is afbouwen en je nieuwe weg vinden want ja: Ik wist niet hoe het zou zijn om ‘normaal’ te zijn (je snapt hopelijk wel wat ik bedoel). Om een ‘normale’ student te zijn. Om te gaan werken… Ik heb nog nooit voor een baas gewerkt. Je leidt zolang een leven als topsporter, dat zit in je. En dat krijg je er niet zomaar uit. En dat zou ik ook niet willen want het heeft me gemaakt tot wie ik nu ben. Maar genoeg clichés en sentimenteel gedoe, dat was niet waarom ik dit artikel wilde schrijven.
Ik dacht dat ik het misschien moeilijk zou vinden om de Olympische Spelen te kijken, dat het me zou herinneren aan het ‘falen’ waar ik in het artikel laatst over schreef. Het voelt juist totaal niet als falen, gelukkig maar! En ik vind het tof… Zo tof om al die sporters te kunnen volgen in wat voor sport dan ook. Oké, ik heb wel sporten die ik leuker vind om te kijken maar ik voel vooral respect. Heel veel respect voor elke topsporter die gaat voor z’n droom. Om te zien dat die droom zo diep van binnen zit en iemand er alles aan doet om het beste uit zichzelf te halen. Je werkt vier jaar lang naar zo’n event toe, vier jaar lang voorbereiding en de nodige hobbels en hindernissen. Vier jaar lang alles op alles voor dat ene doel, de Olympische Spelen in Rio 2016. En ik vind het zo bijzonder om gezichten op tv te zien van sporters die ik dagelijks tegen kwam toen ik zelf nog intern op Papendal woonde, die in hetzelfde ritme zaten en die nu wèl de Spelen halen, wow kippenvel!
Soms vraag ik me weleens af hoe diep dat gevoel bij mij zat, gevoel in de zin van de wil om zo’n Olympische Spelen te halen. Dat was er, absoluut(!) maar andere facetten in het leven werden op een gegeven moment belangrijker en dat is ook het leven, dat is goed en doordat ik nu met zo’n positief gevoel de Olympische Spelen kan kijken is dat nog een extra bevestiging dat ik toen de juiste keuze heb gemaakt.
Voor alle Rio gangers hoop ik dat jullie alles uit jezelf kunnen halen, dat alle puzzelstukjes in elkaar vallen en dat jullie daardoor tot hele mooie/bijzondere sportmomenten in staat zullen zijn waar we allemaal trots op kunnen zijn!
“Every champion was once a contender who refused to give up”
De komende weken ben ik in elk geval in Rio sferen en zal ik alles op de voet volgen, go TeamNL!
