Mees is inmiddels alweer een half jaar oud, een mooie leeftijd om mijn bevallingsverhaal op papier te zetten. Ik heb dit bewust niet meteen na de bevalling gedaan omdat ik dit, net als bij Lot, eerst nog wilde verwerken.
Mees is geboren op 12 oktober 2018 om 13:07 uur ’s middags. Mijn bevallingsverhaal begint eigenlijk een week hiervoor op 4 oktober. Toen begonnen de voorweeën en is de verloskundige geweest om te kijken of het niet toch al begonnen was.
Nee dus. 0 centimeter. De baarmoedermond was wel aan het verweken, maar het was toch echt voorwerk. Toch wel veel ‘echter’ voorwerk dan de voorweeën die ik bij Lot heb gehad, maar dat schijnt normaal te zijn bij een tweede. Ik heb ook de hele zwangerschap het gevoel gehad dat hij eerder zou komen, rond de 38 of 39 weken. Uiteindelijk werd het 38 weken en 5 dagen. In die week rommelde het elke nacht wel wat maar het zette dus nog niet door. Geduld is een schone zaak. Ik vind zwanger zijn iets machtig moois maar deze zwangerschap was zwaar. Met 20 weken zwangerschap kreeg ik een hernia en dat zorgde voor heel veel pijn en beperkingen waardoor ik de laatste weken niet meer kon lopen. Ik kon me niet omdraaien in bed. Op de rug liggen ging niet. Alleen op de linkerzij met een kussen tussen mijn benen en het eerste kwartier rolden de tranen over mijn wangen van de pijn. Daarna zakte het wat weg maar huilde ik me vaak in slaap. Nog even volhouden, sterk zijn. Alles gebeurt met een reden
Ik wilde graag thuis bevallen. Lot is bewust in het geboortecentrum geboren, daar voelde ik me toen beter bij maar in die twee jaar ben ik zelf behoorlijk gegroeid als persoon. In mijn kracht gaan staan, ik vertrouwde helemaal op mijn lichaam en mocht het kunnen zou ik nu heel graag thuis bevallen.
En toen was het 12 oktober, 3:15 uur ’s nachts. Krampen. Heftigere krampen dan afgelopen week. Maar toch twijfel. Is het nu begonnen? Vertrouw op je gevoel. Ik ging naar beneden en liet het bad vol lopen. Ik probeerde mijn lichaam open te stellen. Me over te geven. Mees het vertrouwen te geven dat het goed is. Als jij er klaar voor bent dan ben ik er ook klaar voor. Ik zette dezelfde muziek op als bij de bevalling van Lot al had ik nu iets meer moeite om echt in mijn bubbel te komen. Achteraf denk ik omdat ik stiekem heel graag wilde dat je kwam omdat ik zo klaar was met de zenuwpijn door de hernia (al dachten we toen nog dat ik zwangerschapsischias had) en ergens bang was dat het weer vals alarm was. Ik moest me echt focussen om in het moment te zijn maar langzaam lukte dat.
Zo tegen 6:00 uur wist ik toch wel dat het echt begonnen was. Vanja ging niet naar zijn werk en belde Lynn. Die kwam voor Lot en als het nodig was zouden ze ergens naartoe gaan. Nanda (verloskundige) kwam rond 8:00 uur en toen had ik 1-2 centimeter ontsluiting. Ze belde de kraamzorg alvast (‘rommeltelefoontje’ omdat het druk was) en zei dat ze rekening moesten houden met eind van de ochtend. Ik vond dat toen echt bizar, eind van de ochtend? Ik had zelf niet het idee dat het zo snel zou gaan. Nanda ging weer weg en om 9:30 uur zou Ingrid komen en uiteindelijk ook de bevalling doen. Dat vond ik ook wel heel bijzonder want Ingrid heeft ook mijn bevalling bij Lot gedaan. Om 9:30 uur had ik 3-4 centimeter ontsluiting en rond 10:30 uur 4-5 centimeter. Ingrid ging even weg om visites te doen en ik kreeg instructies wanneer ik moest bellen, dan kwam ze natuurlijk meteen terug. De afgelopen twee uur was ik grotendeels uit bad geweest en dat was zwaar. Door de hernia kon ik echt geen rust/houding vinden tussen de weeën door. Toen Ingrid weg was besloot ik echt mijn gevoel te volgen, ik wilde terug het bad in. Door de zwaartekracht en de warmte had ik veel minder last van de hernia en kon ik me weer helemaal op Mees focussen. Ik ben ervan overtuigd dat je je over moet kunnen geven om de bevalling zo voorspoedig mogelijk te laten verlopen en uit bad lukte me dat niet. Langzaam kwam ik weer in mijn bubbel en de weeën werden sterker en kwamen sneller achter elkaar. Rond 12:00 uur zei ik tegen Vanja dat hij Ingrid nu toch maar moest bellen want ik had soms het gevoel dat ik moest poepen en dat wist ik nog maar al te goed van Lots bevalling: persdrang. Ingrid kwam en ik had 8-9 centimeter ontsluiting. Die laatste paar cm zijn het heftigste. Niet veel later had ik volledige ontsluiting. Ging ik dan in bad bevallen? In ons eigen bad? Vooraf had ik dit niet gepland, ik zou wel zien hoe het zou lopen. Ik weet nog dat ik vroeg of ik dan gewoon hier in mijn eigen bad kon bevallen en dat Ingrid vroeg of ik goed lag zo en dat ik dat zelf mocht bepalen. Een badbevalling werd het dus.
Ik mocht mee gaan duwen. Mijn vliezen waren nog steeds niet gebroken en dit zorgde voor mijn gevoel voor extra druk. Bij Lot zijn mijn vliezen handmatig gebroken met 5-6 centimeter en daarna werd het een stortbevalling, dat wilde ik deze keer niet. Ik wilde vertrouwen op de natuur. Nergens aankomen tenzij het medisch natuurlijk zou moeten. Ik weet nog dat Ingrid zei: “Hij mag geboren worden met helm op, dus in de vliezen”, soms gebeurt dat. Ik liet het dus maar los, zou wel zien wat er zou gebeuren. Maar ineens voelde ik een soort van ‘pats’ tijdens een perswee, dat waren de vliezen dus. Bij Lot had ik helaas een subtotaalruptuur en om dat te voorkomen probeerden we alles om het rustiger te laten verlopen. Ingrid gaf me super goede instructies wanneer ik iets mee mocht duwen en wanneer ik alleen mocht zuchten en na 10 minuten op en af van zachtjes persen, zuchten, wat tegenhouden en weer een beetje meeduwen werd Mees geboren. Onder water en echt… wat was dat magisch mooi… Ik pakte hem zelf aan en tilde hem op mijn borst. Geen kik gaf hij, zo rustig. En toch meteen het vertrouwen dat het goed was. Met open oogjes keek hij me aan, zo bijzonder. Ik was super trots op hem en ook op mezelf. Na zoveel ellendige weken met pijn had ik mijn droombevalling uit het boekje, dat maakte in dat moment voor mij even heel veel goed. Ik zag het gewoon aan hem, de rust. Van vruchtwater in badwater en daarna meteen bij mama. Niks keiharde entree in deze grote wereld. Super dankbaar dat ik dit zo heb mogen en kunnen doen en meemaken.
Af douchen in bad, je eigen omgeving, daarna meteen je eigen bed in. Ik vond het zo fijn thuis! En geen subtotaal ruptuur deze keer, alleen wat oppervlakkige scheurtjes. De borstvoeding liep meteen goed en het genieten en herstellen kon beginnen. Lot vond het spannend de eerste twee dagen. Dat merkten we vooral aan dat ze vaker bij ons wilde zitten, wat vaker kwam knuffelen en wat meer getild wilde worden. Helemaal logisch natuurlijk en helemaal prima. Ze was meteen super lief voor Mees en dat is nog steeds zo. Ze rent er vaak heen om even een kusje te geven of hem even te aaien over zijn hoofdje, zo mooi om te zien.
