Mijn bevallingsverhaal van Lot (deel 2)

Vorige week deelde ik het eerste deel van mijn bevallingsverhaal en vandaag is het tijd voor deel 2. Lees je weer mee?

Waar waren we gebleven: opeens moest ik poepen (sorry voor het taalgebruik maar ik kan er niks anders van maken). Ik dacht meteen aan persweeën maar tegelijkertijd dacht ik: “help ik heb nog geen volledige ontsluiting, ik mag toch nog niet persen?” De verloskundige dacht dat ik misschien echt naar de wc moest dus we strompelden naar de wc. Eenmaal op de wc kwam er weer zo’n wee en mijn lichaam trok samen, een heel apart gevoel. “Uhm, kom maar terug naar het bed”, zei de verloskundige. “Volgens mij ben je al wat verder dan we denken”. De weg naar het bed leek wel een eeuwigheid te duren (het was maar een paar meter). Ik weet nog dat ik zei: “Hoe zit het eigenlijk met pijnstilling?”. Weer even een checkup hoeveel ontsluiting ik had: volledige ontsluiting met een klein randje. Wow, en dat in die paar minuten tijd. Toen moest ik ook nog even aan Lidwien (yogalerares) denken: Die laatste twee cm zijn het ergst, vandaar ook mijn vraag om pijnstilling dus. Ik dacht namelijk dat ik op 7 cm ofzo zou zitten en dacht: “Dit houd ik echt geen uren zo vol”. De verloskundige begeleidde me in wat ik moest doen: “Bij de volgende wee mag je een beetje mee gaan duwen”. Het was inmiddels 8:05 uur. Het persen ging goed, ik voelde goed waar ik heen moest duwen en volgens haar deed ik het fantastisch. Dat gaf me heel veel vertrouwen maar tegelijkertijd dacht ik: “Hah, dat zeg je natuurlijk tegen iedereen haha”. Ik vond de persweeën heel bijzonder, wat een oerkracht kwam er in me naar boven en ik vond het bizar hoe je voelt dat je lichaam meewerkt om Lot veilig naar buiten te krijgen. Ook tijdens het persen was ik rustig en kreeg ik de instructies om mijn ogen open te houden en geen geluid te maken. Ik heb ook altijd geroepen dat ik echt niet ging schreeuwen haha maarja who knows dacht ik, misschien doe ik dat juist wel, weet ik veel. Maar nee, gelukkig was ik rustig en gefocust. Tussen de weeën door luisterde de verloskundige naar het hartje. Na drie persweeën stond het hoofdje, dat was wel even een misselijk gevoel. Bij de vierde wee (om 8:20 uur) is Lot geboren en heb ik haar zelf mogen aanpakken. Dat was een wens van ons, dat de eerste handen die haar optillen van mij zouden zijn, vertrouwde handen van mama (*slik, ik word er nog steeds emotioneel van…*)

Daar ben je dan! Ze lag bij me, begon snel te huilen (gelukkig) en het eerste dat ik zei was: “Oh… heey”. Ik gaf Vanja een kus en die (waterige) blik in zijn ogen zal ik nooit vergeten. “Heey Lot“. En toen waren we opeens papa en mama.

Lot werd meteen aangelegd omdat ik de wens had om borstvoeding te geven. Ze hapte wel aan maar had het veel te druk met huilen, het was voor haar natuurlijk ook een stortbevalling geweest. Zo heeft ze lekker zo’n drie kwartier bij me gelegen terwijl we wachtten op de nageboorte. Hiervoor heb ik twee keer een spuitje gehad om deze op te wekken, dat duurde nog langer dan het persen. Toen de nageboorte er net was kwam de kraamhulp binnen, ze was gebeld toen ik ging persen maar Lot was er natuurlijk al heel snel. Het was wel fijn dat ze er was, zo kon ze Lot en mij wat ondersteunen met het aanleggen en geven van borstvoeding. Ondertussen was de gynaecoloog erbij geroepen want helaas had ik een (sub)totaal ruptuur, heel plat gezegd was ik dus uitgescheurd, en net wat verder dan de bedoeling is. Als je precies wilt weten hoe of wat dan mag je dat even googelen want ik heb geen idee hoe ik dat in nette woorden kan typen 😉 Ik moest dus gehecht worden en dit moet bij een (sub)totaal ruptuur normaal op de O.K. De gynaecoloog was echt een topmens want ze vond dat ik erg netjes was uitgescheurd (dat dan weer wel) en dat kon ze ook wel gewoon hier op de kamer hechten zodat Lot bij me kon blijven liggen. Ondertussen trilde en beefde ik heel erg, een reactie van mijn lichaam op de heftige inspanning denk ik. Ik werd plaatselijk verdoofd want ik heb de bevalling zonder pijnmedicatie gedaan (nog zo’n wens van me) en ik werd netjes geholpen. Hier heb ik verder buiten wat druk echt niks van gevoeld, ik zat echt nog in een soort roes.

Daarna mocht Vanja Lot overnemen en werd ze gewogen en mocht hij haar aankleden. Het geboortepakje was maatje 50 maar daar paste ze bij lange na niet in, het was veel te groot. Het zag er wel über schattig uit. Vanja was vanaf het eerste moment een super papa, hij kleedde haar aan alsof hij dit dagelijks deed en kreeg hier ook veel opmerkingen over van de kraamhulp haha. Go papa! Lot had allemaal rode vlekken in het gezicht, ik denk van de warmte en ik weet nog dat ik vroeg of dat nog weg zou trekken 😛

Toen vonden we het een mooi moment om onze familie te bellen met het mooie nieuws. Ze wisten nog van niks (ook niet dat de weeën begonnen waren afgelopen nacht), dat wilden we graag zo. Vanja en ik belden om de beurt maar niemand pakte de telefoon op, daar zit je dan met je mega enthousiaste gevoel dat je wilt delen haha. Uiteindelijk hebben we iedereen te pakken gekregen en werden we natuurlijk overladen met felicitaties.

Daarna mocht ik gaan douchen en dat klonk me als muziek in de oren. Ik vond het alleen echt helemaal niet lekker. Ik had natuurlijk geen verdoving of niks gehad en op het moment dat ik op mijn benen stond merkte ik pas wat mijn lichaam had doorgemaakt, die kwam wel even binnen. Voetje voor voetje liep ik naar de douche, voor mijn gevoel ging alles in slow motion. Gelukkig hielp de kraamhulp me maar ik was blij toen ik klaar was met douchen.

Joggingbroek en trui aan en maar weer de rolstoel in, wat was ik nu blij met dat ding want alles voelde behoorlijk beurs 😉 We mochten naar huis! En daar gingen we, samen met onze dochter. We hebben gewoon een dochter, man… ik was (en ben) zo trots als een pauw!

Onderweg naar huis zei ik tegen Vanja: “Daar moet ik toch nog eens goed over nadenken of ik dat nog een keer doe” 😛 Maar dat was ik thuis bij wijze van alweer vergeten. Ik kijk echt met een mega goed gevoel terug op de bevalling. Het enige wat ik zwaarder vond dan ik had verwacht en wat enigszins tegenviel was hoe ik me lichamelijk voelde na de bevalling. Maargoed, misschien speelt de (sub)totaal ruptuur daar ook nog in mee, dat weet ik niet. Fysiek gezien ging het elke dag met sprongen vooruit, ik was er zelf verbaasd over hoe snel ik herstelde. Na een paar dagen was ik weer up and running.

Ik ben heel benieuwd wat jullie ervaringen zijn. Heb je ook een fijne bevalling gehad, zoals je gepland had, of liep het toch anders?

Volg mij via Bloglovin’, Instagram, Facebook of Youtube.