Mijn bevallingsverhaal van Lot (deel 1)

Vandaag deel ik mijn bevallingsverhaal met jullie. Ik stelde dit artikel een tijdje uit omdat ik alles eerst even wilde laten bezinken voordat ik het op papier zou zetten. Het leek me een extra mooie dag om dit te delen vandaag omdat we precies één jaar geleden een positieve zwangerschapstest in onze handen hielden! De bevalling en geboorte van Lot was het mooiste dat ik ooit heb meegemaakt en ik kijk er met een mega positief gevoel op terug. Lees je mee?

Ik was op 18 januari uitgerekend van Lot maar ik heb de hele zwangerschap geroepen dat ik dacht dat ze eerder zou komen. Gewoon, een gevoel. Toch pinde ik me er niet op vast want het kon natuurlijk ook gewoon eind januari komen.

Op maandag 9 januari heb ik heel wat uren door de stad geslenterd en toen ik thuiskwam zei Vanja nog: “Je ziet er afgepeigerd uit”, thanks schat 😉 Vanja ging om 22:30 uur naar bed en ik blogde nog wat op de bank. Daarna om 23:30 uur wilde ik naar bed gaan en ik lag nog niet goed en wel in bed of ik kreeg wat krampen. Zou het dan eindelijk? En eindelijk omdat ik al bijna een week last had van voorweeën. Dit zijn een soort oefenweeën en deze stopten telkens weer als ik ging douchen dus ik ben maar weer gaan douchen. Maar het voelde anders dan die andere dagen, ze gingen ook niet weg. Ik besloot niet terug naar bed te gaan, ergens wist ik dat het begonnen was. Ik installeerde me op de bank, maakte wat kaarsjes aan en zette een rustgevend muziekje op en ik begon met timen. Ik heb veel yoga gedaan tijdens de zwangerschap en ik hou van meditatie (zonder dat het zweverig wordt). De muziek zorgde ervoor dat ik meteen in mijn bubbel zat en ik weet nog dat ik dat gevoel zo bijzonder vond. Er ging steeds door mijn hoofd: “Als jij er klaar voor bent dan ben ik er ook klaar voor, we gaan dit samen doen Lot”.

De weeën kwamen meteen regelmatig om de 3-4-5 minuten en duurden ongeveer een minuut. Ik kon ze prima opvangen en er was nog een quote die ik gezien had op Pinterest die me niet meer losliet: “I birth my baby with waves, each one bringing my baby closer to shore”. Oké, dat klinkt misschien wat zweverig maar ik was me er heel bewust van dat elke wee ervoor zorgde dat we weer een stukje dichter bij het moment waren dat je bij ons zou zijn. De verloskundige had me gezegd dat ik moest bellen als dit zo’n 2-3 uur aan de gang was. Om 3:00 uur ’s nachts besloot ik Vanja wakker te maken en Vanja heeft de verloskundige gebeld. Het was druk, dus er kwam een verloskundige uit een dorpje dichtbij die ik dus nog nooit gezien had. Heb ik weer… zei ik tegen Vanja. Maar wat een lieve vrouw was dat 🙂 Ze kwam binnen, keek me aan en het eerste wat ze zei was: “Wat ben jij rustig, heb je yoga gedaan?”, dat was het grootste compliment wat ik op dat moment kon krijgen. Inmiddels was zitten tijdens een wee niet meer fijn en hing ik op de box. Tussen de weeën door ging ik vaak weer even zitten. Ze besloot om eens te kijken hoe ver ik was: 1 cm ontsluiting. Ik weet nog dat ik dacht: “Yes, het is echt begonnen”. De verloskundige ging weer naar huis en als de weeën sterker werden of sneller zouden komen moest ik weer bellen.

Ik ben toen in bed gaan liggen samen met Vanja, nog steeds met oordopjes in met muziek. Ik lag op mijn zij, dit was het fijnste. Om 5:30 uur zei ik tegen Vanja dat ik even ging kijken of douchen fijn was, liggen werd steeds vervelender. Douchen was ook niet alles meer, ik moest me echt focussen tijdens een wee en dat was niet prettig in de douche. Vanja pakte ondertussen nog wat laatste dingen in voor de vluchttas (wat een stom woord is dat eigenlijk hè?). Rond 6:00 uur zei ik tegen Vanja dat hij toch maar weer moest bellen, de weeën werden steeds sterker. Om 6:30 uur was de verloskundige er (mijn eigen deze keer), ik bleek 4-5 cm ontsluiting te hebben. Wauw dat ging goed dacht ik! Niet lang daarna gaf ik aan dat ik graag naar het geboortecentrum wilde gaan (dit wilde ik van tevoren ook, daar wilde ik graag bevallen). Het leek me goede timing omdat ik de weeën nog goed kon opvangen en het ongeveer 10 minuutjes met de auto was. Het leek me niet fijn om met hele heftige weeën een autorit te maken. Om 7:30 uur waren we in het geboortecentrum en heb ik zo’n 3 weeën in de auto moeten opvangen. Het was te doen maar fijn was anders haha. Vanja haalde een rolstoel en reed me naar binnen. Ik weet nog dat ik dacht moet ik nu echt in een rolstoel? Ik loop wel, maar stiekem was het toch wel fijn. Eenmaal in het geboortecentrum kregen we een eigen kamer. De verloskundige vroeg of ik in bad wilde… Ik kon me niet voorstellen dat dit fijn zou zijn maar aan de andere kant dacht ik: “Als jij zegt dat dat fijn is, dan doe maar, je zult wel weten wat goed voor me is”. Ik kon me in die kamer niet echt een fijne houding vinden om de weeën op te vangen. Die box thuis was toch wel fijn. Vanja en ik waren een super goed team, dat had ik ook wel verwacht maar erg fijn dat het ook daadwerkelijk zo was. We zijn allebei heel rustig van nature en dat vond ik heel prettig, hij liet me m’n ding doen en was er gewoon voor me, dat blindelings vertrouwen was magisch. Als ik wat moest dan zei ik dat en ging hij het voor me regelen, zonder ver weg te gaan natuurlijk. Na weer een check-up bleek ik 5-6 cm ontsluiting te hebben en de verloskundige vroeg of ik wilde dat ze de vliezen zou breken, ik weet nog dat ik zei: “Doe maar als jij denkt dat dat goed is”. Wat een raar gevoel is dat zeg, net alsof de spanning er opeens af was. Echt lekker voelde het niet maar het was ook niet pijnlijk. Het vruchtwater was gelukkig mooi helder maar nog geen minuut later zei ik: “Ik moet nu poepen…” (ik typ het maar gewoon even zoals het is). Ik weet nog dat ik dacht: “Dat kunnen geen persweeën zijn, dat mag nog niet als ik nog geen volledige ontsluiting heb!”

Volgende week komt het tweede deel online en vertel ik jullie ook over de eerste uren na de bevalling. 

Inmiddels staat deel 2 ook online dus je kunt meteen verder lezen 🙂

Volg mij via Bloglovin’, Instagram, Facebook of Youtube.